Tropische curiosa in een zwarte doos

Zij die erbij waren tijdens de zesde editie van Black Box in de Brusselse Beursschouwburg, mogen zich terecht bevoorrecht voelen. Zowel het Antwerpse Dolphins Into The Future als de Brusselaars van bepotel slaagden erin om een kleine, zwarte kamer elk op hun manier om te toveren tot een exotisch vacuüm waar zintuigen de weg kwijtraakten.

Dolphins Into The Future © Thomas Van Den Bergh
Dolphins Into The Future © Thomas Van Den Bergh

Het was echter niet alleen de muziek die voor deze zinsbegoocheling zorgde. Beide acts mikten op een totaalervaring, waarbij muzikale en visuele elementen elkaar naar een hoger niveau tilden. Bij de ene verliep dat al iets gesofisticeerder dan bij de andere, maar in beide gevallen werd de synesthesie bereikt.

Polynesisch Paradijs

Lieven Martens ‘Moana’ koos met zijn Dolphins Into The Future voor een ambachtelijke aanpak. Hij verzorgde voor ons twee composities die als score moesten dienen bij een aantal diaprojecties. De teer uitgesponnen partijen, doorleefd met field recordings, zorgden in combinatie met beelden van Polynesische fauna en flora al gauw voor een relaxerend osmose-effect. Het gefriemel met de dia’s kwam soms wat knullig over, maar eigenlijk stoorde dat niet. Er zat een bepaalde levendigheid en charme in die de serene, organische muziek eer aandeed. Een sluitend geheel. Je waande je vanuit het publiek haast een bioloog die met zijn vergrootglas de plaatselijke biodiversiteit onder de loep nam. Heel even vervaagde dit Polynesische paradijs en wierp Martens ons met een abrupte, extreem schrille toon weer de werkelijkheid in. Geen idee of het de bedoeling was of niet. Misschien was het wel een strategische zet om de spanning erin te houden, want hier en daar leken wat slaperige gezichten te ver heen in hun droomwereld.

Gelukzalige eeuwigheid

bepotel © Thomas Van Den Bergh
bepotel © Thomas Van Den Bergh

Het drietal achter bepotel kwam iets professioneler voor de dag. Zij bezwoeren het publiek, dat ondertussen nog in aantal gegroeid was, met computergestuurde visuals. Ook hun muziek klonk veel synthetischer. De geest van de jungle bleef wel doorschemeren, maar de levensader van dit oerwoud bestond uit een onophoudende stroom aan data en zoele glitches. Met hun adembenemende wisselwerking tussen geluid en beeld toonden de Brusselaars zich meesters in de- én reconstructie. Geleidelijk voerden ze ons mee naar het hart van een virtueel ecosysteem, dat uiteindelijk leek te imploderen. Wat in de plaats kwam, was een portaal dat ons een glimp gaf van het antwoord op de oerknal. Een gelukzalige eeuwigheid waar digitale en menselijke emoties naadloos in elkaar overlopen en de mens de toekomst volledig omhelst heeft.

tekst:
Quinten Lengeler
beeld:
12919762_10154045047785782_4427767389758378305_n
geplaatst:
zo 10 apr 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!