Triumph & Disaster

We Lost The Sea is afkomstig uit Sydney en evolueerde sinds het ontstaan in 2007 van postmetal almaar meer naar cinematografisch aandoende postrock. Hun metalverleden laat de Australische band echter nooit helemaal los. Dat is ook duidelijk te horen in fragmenten op hun inmiddels vierde album ‘Triumph & Disaster’. De band begon als een stel vrienden, waardoor er nu en dan wel eens eentje van het toneel verdwijnt door een of andere persoonlijke aangelegenheid die niets te maken heeft met het beëindigen van de kameraadschap. Drie gitaristen, een bassist, een drummer en iemand die zich onledig houdt met het bespelen van piano en synthesizer. Het trio gitaristen zorgt voor heel wat variatie in de nummers, waar de band dan ook optimaal gebruik van maakt. Vooral de epische opener ‘Towers’ maakt indruk. Schitterende gitaarlijnen, plots opduikende pianostukjes die het geheel ondersteunen, meeslepend en melancholisch tegelijk. Met ‘Distant Shores’ zetten ze een desolaat aanvoelend stukje weltschmerz neer. Het stuk is ingetogen en zorgt meteen voor een rustpunt op de plaat. Even verademen na het geweld van de voorgaande nummers, die er echt wel heftig inhakken. Die sfeer zet zich door in de eerste helft van ‘The Last Sun’, waarna het nummer helemaal open bloeit. De plaat is opgebouwd rond een post-apocalyptisch verhaal, opgevat als een kinderboek, over de laatste dag van een moeder met kind op een tot ondergang gedoemde wereld. De vrouwelijke, gezongen treurzang in afsluiter ‘Mother’s Hymn’ maakt het helemaal af. Ook zonder die info kunnen we moeiteloos een gelijkaardig verhaal verzinnen bij het beluisteren van dit album. Het verwondert ons dan ook geenszins dat de band kind aan huis is bij Dunk! en het erbij horende festival, waar ze hun show uit 2017 opnamen en recent in eigen beheer uitbrachten.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
WeLostTheSea_TriumphDisaster
geplaatst:
za 10 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!