Tria Atoma

Je zou willen dat 300 Basses ‘de objecten’ met rust hadden gelaten. Wanneer Zwitsers geluidskunstenaar Jonas Kocher, multimedia-artiest Alfredo Costa Monteiro uit Portugal en de Italiaanse componist Luca Venitucci de accordeon laten, euh, zingen ontstaat er magie. De drie bespelen in ‘Atoma Tria’ tegelijkertijd hun instrument, houden tonen minutenlang vast en zorgen zo voor een minimalistisch toonlandschap dat langzaam oscilleert. Prachtig. Tot er objecten tegen de accordeons worden gehouden of bij de compositie worden betrokken. En zo is het ook in de overige twee composities op dit tweede album – live opgenomen in Sofokleus 33 (Athene) in juli 2014 – van de drie. Hoe eenvoudiger, hoe mooier. Hoe minder tierelantijnen, hoe indrukwekkender. De kleine nuances in het spel werken dan op elkaar in, geven nieuwe tonen, nieuwe klanken en stijgen boven de som der delen uit. In die momenten is ‘Tria Atoma’ zo fraai dat je er kippenvel van krijgt. Op de nieuwe cd-r van Bas van Huizen gaat het er minder subtiel aan toe. De in Xi’an, China woonachtige Nijmegenaar weet met zijn muziek een eigen beeldtaal te ontwikkelen die mooi overvloeit in de vervreemdende, licht surrealistische beelden op de hoezen en in zijn video’s. Hij speelt graag met betekenis. Zijn albumtitels zijn niet-bestaande woorden en toch klinken ze bekend. Van Huizen houdt van het opzoeken van grenzen om ze dan te negeren. Ook ’Kluwekracht’ is het mooist wanneer Van Huizen tegen noise aanschurkt. De analoge en digitale ‘instrumenten’ die hij gebruikt versterken elkaar. Zijn geluid behoudt zo iets organisch en klinkt toch mechanisch. Uiteindelijk is het de melancholie die het op ‘Kluwekracht’ wint van de vervreemding. Mooie ambient om in te zwelgen.

tekst:
Theo Ploeg
beeld:
300_Basses_Tria_Atoma
geplaatst:
wo 5 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!