Het is niet altijd eenvoudig om rechtstreekse verbanden aan te wijzen in muziek die op beelden gebaseerd is. Dat is tot op zekere hoogte ook het geval bij René Aquarius en de Noors-Nederlandse beeldend kunstenaar Ajla R. Steinvåg. Allebei hebben ze een medische achtergrond, bij allebei zitten er duistere kanten aan hun werk. Steinvåg houdt zich bezig met make-up waardoor ze de meeste enge verwondingen kan suggereren op lichamen van mensen. Als kunstenaar biedt ze je een blik op ingewanden die lijken te pulseren van bederf. René Aquarius, bekend als de drummende helft van het van doem doordesemde Dead Neanderthals behoeft nauwelijks introductie – traag voortstappende muziek in een inktzwart landschap. Op ‘Transmutations’ is dat niet anders. Hij liet zich in de muziek leiden door sculpturen van Steinvåg, die geëxposeerd werden in het TAC in Eindhoven. Je zou je kunnen voorstellen dat je met je oren getuige bent van het ontbindingsproces dat ze verbeeldt: het teloorgaan van wat ooit een functie had in een lichaam, maar in die omzetting nieuw leven voedt. Je waant je in ruimten en corridors waar licht niet doordringt, waar de verandering gestaag maar onherroepelijk voortschrijdt. Overal om je heen een ruisend, meerstemmig gonzen en zoemen, waar soms een dof kloppen in opdoemt, soms een pijnlijk schuren doorheen trekt. Het is een doorlopend proces, zonder aanwijsbaar begin of eind. Een staat van zijn. Een bestaan van statische verandering, van omvorming zonder vooruitgang. Als gedragen door Sisyphus in de Tartarus, muziek als een bovenmenselijk rotsblok dat nooit het hoogtepunt bereikt, maar onafgebroken in beweging blijft.
