De Canadezen van Dopethrone vernoemen hun band naar het legendarische gelijknamige album van Electric Wizard. Dan verwachten we kwaliteit natuurlijk, en dat krijgen we ook van dit trio dat sinds 2008 opereert vanuit Hochelaga (Montreal, Canada).
Hun vorige album uit 2013 kreeg zelfs die titel mee, ‘Hochelaga’. Het debuut uit 2009 heette ‘Demonsmoke’, dus we weten al zonder een noot te hebben gehoord dat ‘Transcanadian Anger’, hun vijfde langspeler, bol zal staan van doom en sludge.
Zelf verkondigen ze dat de band ‘Slutch Metal’ speelt, gewoon, omdat het kind een naam moet hebben en ze het niet eens zijn met het journaille. Is ook wel iets van, want weinig doom en sludgebands hebben het lef om ook wat black metal in de mix te gooien.
‘Tweak Jabber’ heeft iets van Buzzov-en, voornamelijk door die lompe zang en dito tekst. Dopethrone houdt het in de meeste gevallen behoorlijk log en traag, maar doordat de woorden er als het ware worden uitgespuwd, is het niet zo evident om deze band met genregenoten te vergelijken. Ze klinken namelijk steevast net een beetje anders.
Absoluut prijsbeest is de iets meer dan zes minuten durende afsluiter ‘Miserabilist’, met gastzangeres Julie. Bitsig, fel en beestig goed.
Het uit Parijs, Frankrijk afkomstige trio Domadora komt al net zo overtuigend uit de hoek, al brengt het kwartet compleet andere muziek. Instrumentale psychedelische jams zijn hun ding, waarbij de bandleden niet alleen hun virtuositeit op hun instrument etaleren (met een hoofdrol voor gitarist Belwil).
Ze verliezen nooit het nummer zelf uit het oog, weigeren in herhaling te vallen en laten het geïmproviseerde karakter tot volle wasdom komen. Waar de twee voorgangers (‘Tibetan Monk’ uit 2013 en The Violent Mystical Sukuma’, 2016) in een gewone studio werden opgenomen, verkozen de Parijzenaars deze keer om naar een verlaten, geïsoleerd liggende boerderij te trekken op het platteland.
De band vindt dat dit hen meer vrijheid geeft en tegelijk de creativiteit aanzwengelt en hen een startpunt gaf voor de vier lange stukken: leegte, eenzaamheid en isolatie. En het werkt want nooit eerder klonk Domadora zo overtuigend als op ‘Lacuna’.