Shit Rock Motherfuckers is het motto van Sludgefeast, en deze keer gebruiken ze daar een dubbelcd voor. Waarom dat is, blijft voor ons een mysterie. Elke cd bevat dan wel dertien songs, maar duurt nauwelijks een kwartier, dus dat kon wel allemaal samen op één schijfje. Op wat het paarse schijfje wordt genoemd, staat nog een veertig paginas tellend e-book over de bandleden, hun kindertijd, hun voorliefdes en allerlei onzin waarin eigenlijk niemand is geïnteresseerd. Al is het een extra als een ander natuurlijk. En de zesentwintig korte liedjes die we vinden op dit dubbelschijfje? Die zijn super, zoals we inmiddels van deze band gewoon zijn en ook verwachten. Met zijn drieën zijn ze, deze Britten, die vooral houden van fuzz, luid, noisy, feedback en bas, zeer veel bas. Twee mannen (respectievelijk drums en gitaar) en één vrouw die zich bassend duidelijk weet staande te houden tussen het geweld van haar twee kompanen. Regelmatig doet Coirin ook zangsgewijs een duit in het zakje, en net door deze afwisseling vervelen deze twee cds geen seconde. Zou ook erg zijn met zon beperkte tijdsduur natuurlijk. Al werkt het wel, want net doordat de meeste songs amper de minuut halen, knallen ze er lekker in en zijn ze al voorbij vooraleer we ons afvragen of constateren dat de liedjes eigenlijk wel erg weinig om het lijf hebben. Erg is het niet. Sludge garagerock moet niet ingewikkeld of intelligent zijn, maar moet keihard rocken, en dat doet Sludgefeast zeker.
