Traces Of Eternity: Of What Is Yet To Be

Ter gelegenheid van het herfstoffensief van Serries’ label A New Wave Of Jazz en een klein festivalletje half oktober, waar zeven nieuwe releases op zijn label worden voorgesteld, krijgt Antoin Beuger de eer om meteen twee cd’s, zoals gewoonlijk gelimiteerd tot driehonderd exemplaren, uit te brengen. Al zijn ze compleet van elkaar verschillend.

Op ‘Traces Of Eternity: Of What Is Yet To Be’ horen we Dante Boon aan de piano, klaar. Op ‘Now Is The Moment To Learn Hope’ horen we The Extradition Ensemble, dat voor dit album uit zes leden bestaat. Het ensemble wisselt voortdurend van bezetting, naar gelang het werk dat wordt uitgevoerd.

De groep muzikanten werkt nauw samen met de ‘Extradition Series’ uit Portland, dat zich focust op het uitvoeren van twintigste en eenentwintigste experimentele muziek die zich bezighoudt met het onderzoeken van stilte, ruimte, geluid en zuiverheid. Het zijn net zo goed termen die van toepassing zijn op de door Boon uitgevoerde pianosolo.

De luisteraar moet uitermate aandachtig zijn om de sporadische noten, waarbij de pianotoetsen dan nog eens spaarzaam en voorzichtig worden ingedrukt, effectief te horen. Elke noot is als een indringen in de omringende stilte. Hoe luider we de cd afspelen, hoe invasiever die noten zijn. Ze komen, ze gaan, ze dronen wat en dan is het weer stil. De intervallen zijn telkens anders, waardoor doorheen drie kwartier de verrassingen blijven komen. Soms denk je als luisteraar niets meer te horen, of te denken dat er niets meer komt, maar is dus helemaal niet zo.

Beuger is dan ook de componist en oprichter van Wandelweiser, een groep uitvoerders en componisten die zich specialiseren in muziek met veel stilte. Niet verwonderlijk dus dat ook in het ensemble-stuk stilte en rust een belangrijke rol spelen. Klassieke gitaar, een bel, een harp, alt-trombone, crotales (een soort cimbalen uit de klassieke muziekwereld) bespeeld met een strijkstok, net als een tweede gitaar.

Waar Beuger normaal componeert voor solisten en duo’s, is dit binnen zijn oeuvre ook al een unicum. Iets meer dan drie kwartier waant de luisteraar zich in een ander universum, waarin de geluiden klinken als veldopnames maar het niet zijn, waar er een piano is te horen die er niet is, waar naar perfectie wordt gestreefd voor elke klank en het sextet lijkt te improviseren maar het niet doet. Een intrigerende componist, die Antoine Beuger.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
AntoineBeuger_TracesOfEternityOf
geplaatst:
do 9 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!