Het nieuws stond in een klein opiniestukje, ver verstopt in een zaterdageditie van de Volkskrant. In België gaf Het Laatste Nieuws er iets meer aandacht aan. Maar verder ging het nieuws redelijk geruisloos voorbij. ‘The Wizard of New Zealand’ werd ontslagen. Nieuw-Zeeland beschikte blijkbaar over een staatstovenaar. Ene Ian Brackenbury Channell kreeg salaris ‘to provide acts of wizardry and other wizard-like-services’, als onderdeel van de promotiecampagne van de stad Christchurch.
Een paar maanden daarvoor concludeerden wetenschappers van The Global Sustainability Institute dat Nieuw-Zeeland een van de beste plekken was om naar toe te gaan, wilde je een mondiale crisis overleven. Dat kon gaan van een pandemie tot aan de klimaatcrisis. De aanwezigheid van ‘The Wizard’ heeft hier geen aandeel in, want ook IJsland, Ierland, Tasmanië en het Verenigd Koninkrijk stonden op die lijst. En hoe graag hij het ook zou willen, wat Boris Johnson uitkraamt zijn nou niet echt toverspreuken. Meer goochelpraktijken à la Tommy Cooper.
De landen staan op de lijst omdat ze redelijk zelfredzaam zijn als het gaat om het verbouwen van voedsel, het opwekken van elektriciteit en het buitenhouden van bedreigende factoren van buitenaf. Dus als we met z’n allen naar Nieuw-Zeeland gaan, heffen we in ieder geval dat laatste voordeel op.
Maar nee, de conclusie van het onderzoek was niet om iedereen te doen verhuizen. De onderzoekers moedigen landen aan om hun eigen zelfredzaamheid en flexibiliteit in crisissituaties te verbeteren. Dat begint dus ook met kijken naar je eigen omgeving, en concluderen dat je diezelfde leefomgeving goed aan het uitputten bent.
Vandaar dat we het tijd vonden om mensen aan het woord te laten die bewust bezig zijn met hun omgeving, in een special gewijd aan ecologie en duurzaamheid. We interviewden bijvoorbeeld een blackmetalmuzikant die de liefde voor de natuur via zijn moeder heeft gekregen en dit verwerkt in zijn muziek, een kunstenaar die koraalrif maakt van oceaanplastic en een muzikante die zich zorgen maakt om de insectenpopulatie. Maar ook een bioloog en een geluidsman, over een vervuiling die secundair is aan de grootste vervuiler en vaak vergeten wordt: geluidsvervuiling. Toch kan dit geluid ook leiden tot iets moois. Harolds Hoofd Stuk gaat toevalligerwijs (maar niet voor niets staat dit stuk direct na de special) over de pas overleden Raymond Murray Schafer, die juíst die achtergrondgeluiden ziet als onderdeel van een wereldsymfonie, een akoestische ecologie waar we zelf de componisten van zijn.
‘The Wizard’ in Nieuw-Zeeland werd bekend met zijn preken op een plein in Christchurch. De politie wilde hem hiervoor eigenlijk oppakken. Misschien was hun idee van een akoestische ecologie een andere dan die van de tovenaar. Misschien kan hij, zoals de makers van de regengeluiden van Sleep Fruits Music, die besproken worden in Kaap Schermer achterin deze editie, zijn preken wel op Spotify zetten. Heeft hij weer een bron van inkomsten. Want als we iets leren uit deze Gonzo (circus), is het wel dat de verandering bij onszelf begint. We moeten ons meer bewust zijn van onze plek in de natuur en de impact die wij hebben op de wereld om ons heen. En niet alleen het biologische of culturele ecologie, maar dus ook de akoestische. Gelukkig hebben we in deze Gonzo (circus) veel invulling voor die akoestische ecologie.
Veel lees en luisterplezier!
Tijs Heesterbeek
Hoofdredacteur
PS: ik wil hierbij een extra dankwoord richten aan René Van Peer, die niet alleen met het idee kwam van het ecologiethemanummer, maar ook belangrijk was voor de invulling van het dossier.