Totem

Soms luister je naar een album waarbij het onmogelijk is om onder bepaalde associaties uit te komen. ‘Totem’, de nieuwe plaat van de jonge Amerikaanse artieste Ryat is er zo eentje waar we het niet kunnen nalaten op te merken dat de manier van zingen sterk aan Björk doet denken en soms ook aan PJ Harvey (ten tijden van ‘White Chalk’) en zelfs Tori Amos. Maar in feite is dat niet erg, want er zit meer dan genoeg eigenheid aan het geluid van Ryat, wat vooral komt door de compositorische aspecten van haar album. Haar stem kruipt om verknipte elektronica heen, de ene keer zeer dichtbij, dan weer verder weg. Soms omfloerst, soms zwoel, soms dwingend, maar bij ieder nummer weet Ryat te intrigeren, waardoor het moeilijk weglopen is. De muziek draagt daar zeker aan bij, met beats, samples en vreemde knisperende geluiden die in een soort knip&plak-techniek tot een geheel worden geconstrueerd. Ook meer traditionele instrumenten dragen hun steentje bij, zo horen we onder meer viool-, piano- en zelfs harpklanken voorbij komen. Openingstrack ‘Windcurve’ zet met een duet tussen lieflijk harpspel en haperende elektronica, waarbij het lieflijke al snel een stuk duisterder wordt, wat dat betreft goed de toon van deze plaat. Op momenten krijgen we bij het luisteren Tim Burton visioenen, waarbij we het kleine en onooglijke tevoorschijn zien proberen te komen, licht bang maar toch nieuwsgierig, alsof de knispers en de knaspers door de stem van Ryat worden betoverd en aangetrokken, niet wetende dat ze wellicht een ware Rusalka is. Toch laten wij ons ook lokken door het contrast tussen de aardse elektronica en de onaardse zang, zelfs als dat de verdrinkingsdood tot gevolg zou hebben. Luistert u maar eens naar ‘Hummingbird’.

tekst:
Niels Tubbing
beeld:
Ryat_Totem
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!