Toro

In 2014 debuteerde Louis Lambert, de bezieler, componist en schrijver van het uit Parijs afkomstige Ddent, met het album ‘Chien Noir’. De titel van de opvolger uit 2017, آكتئاب , kunnen we niet schrijven of lezen. Arabisch of Hebreeuws, het is ons niet echt duidelijk. Het zou ‘melancholie’ of depressie’ betekenen. Veel bekendheid heeft Lambert er alvast niet mee gewonnen. Dat zou misschien wel kunnen met ‘Toro’, een voor iedereen begrijpelijke titel. Zoals gewoonlijk speelt Lambert alles zelf in, behalve de drums. Die taak laat hij over aan Marc Le Saux. Net als op de voorgaande platen maakt Ddent instrumentale muziek die eet van alle postwalletjes. Veel rock en metal dus, soms inventief, soms te stereotiep volgens de regels van het genre, of wat ervoor doorgaat. Gelukkig kijkt Lambert breder dan dat. Hij voegt hier en daar wat blackmetal en industrial-invloeden in de mix, wat het geleverde toch wat interessanter maakt. Waar de voorganger eerder introvert en melancholisch van aard was, kiest de Parijzenaar voor ‘Toro’ als uitgangspunt de bundel ‘Llanto’ van Federico García Lorca. Niet tekstueel natuurlijk, want teksten zijn er niet. Wel qua sfeer, of zo vertelt de man ons toch, want we hebben Lorca’s werk niet gelezen. Het is voor het luisteren naar dir album ook van weinig belang. Met een speelduur van iets meer dan een uur, gespreid over zeven nummers, is het wel allemaal een beetje te langdradig. Lambert wil in te veel gevallen te veel bewijzen welk een goede gitarist / multi-instrumentalist hij is, en daar hebben we eerder een hekel aan.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Ddent_Toro
geplaatst:
zo 18 mrt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!