Als Torn Hawk maakt Luke Wyatt muziek en videocollages, met een unieke neus voor absurdisme en vervorming. Dit jaar staat hij op Incubate.

Ik ben lid van een bijzondere club die me uniek beeldmateriaal opstuurt. Meestal worden die beelden samen met een fruitmand en een uitstekende selectie aan kazen opgestuurd, die goed passen bij de flessen wijn die vier keer per jaar bij mij thuis worden bezorgd door dezelfde club. De videos zijn opgeslagen op usb-sticks die verstopt zitten in het nepgras aan de rand van de fruitmand, al zitten ze soms ook diep in de kazen gedrukt dat vind ik smerig, maar tegelijkertijd ook erg slim. Er bestaat ook een abonnement waarbij je maar liefst acht keer per jaar deze pakketten krijgt opgestuurd, maar ik leef sober tot ik een nummer voor veel geld kan verkopen voor gebruik in een of andere commercial hopelijk wordt dat iets voor Victorias Secret, net als M83 dat voor elkaar heeft gekregen.
Het moge duidelijk zijn: Luke Wyatt, de in Brooklyn gevestigde muzikant en videokunstenaar die schuilgaat achter het alias Torn Hawk, praat niet graag over de manier waarop hij te werk gaat. Wyatt maakte eerst naam met zijn bijzondere audiovisuele werk, waarin hij beelden uit vele donkere hoekjes bij elkaar scharrelt en laat samensmelten tot bizarre videocomposities. Dat kunnen enerzijds filmbeelden zijn die hem op een bepaalde manier geraakt hebben, en anderzijds ook beelden uit vergeten commercials zoals bijvoorbeeld het reclamefilmpje waarmee Reebok in de jaren 1990 de Reebok Pump lanceerde, een schoen die kon worden opgepompt door in de tong te knijpen om de perfecte pasvorm te bereiken. In de handen van Wyatt wordt de commercial een humoristische knipoog naar de perverse fascinatie voor menselijk vlees zoals we die kennen uit de vroegere films van de Canadese regisseur David Cronenberg.
Wyatt knipt naar hartenlust uit een archief aan beelden dat hij in zijn leven verzameld heeft, en dat verrassend divers naar alle kanten uitwaaiert. Zijn stiefmoeder runde in zijn jeugd een eigen bioscoop, en hij put deels uit de ervaringen die hij daar opdeed. Even belangrijk zijn de herinneringen aan films die hij als kind keek op regenachtige zaterdagen, en die sterk zijn gefragmenteerd omdat hij vaak het begin of het einde miste omdat hij te laat de tv aanzette. Dat resulteerde in een brede smaak: zo geeft hij nu aan net zoveel van Howard Hawks, Hitchock en William Wyler te houden als van films als Beverly Hills Cop, Superman en Lethal Weapon.

Video mulching

Maar nu even serieus: ik probeer niet de snob uit te hangen, maar ik vind het steeds vervelender worden om veel te praten over een aanpak die ik liever fris en gemproviseerd houdt. Ik probeer ook niet bewust geheimzinnig te zijn, maar een beetje mysterie kan geen kwaad ik werk ook volgens bepaalde processen die ik graag voor mezelf houd.
De centrale aanpak waar Wyatt op doelt is video mulching, een term die uit zijn eigen koker komt en die hij ook met dezelfde knipoog omschrijft: Ik selecteer bepaalde beelden van VHS-banden, en daarna mishandel ik het apparaat met een bootschoen tot hij begint te piepen en tape uitbraakt. Daarna digitaliseer ik dat beeld terwijl ik tegen mijn computer lieg over de aard van de informatie die ik verstuur. Vervolgens isoleer ik de fouten in het beeld die ik het mooist vind, en die stuur ik dan weer terug naar mijn videorecorder terwijl ik de schoen weer ter hand neem. Dit proces herhaal ik tot de beelden een staat van antiglans bereiken en alle scherpte is verdwenen, waarna ik tot slot de verschillende beelden achter elkaar plak in een volgorde die schier onvermijdelijk lijkt.
VHS is een medium dat Wyatt graag gebruikt, al merkt hij ook stellig op niet geassocieerd te willen worden met anderen die dit medium gebruiken vanuit een gemakkelijk soort nostalgie. VHS is als medium eigenlijk dodelijk saai, al kan ik er nog steeds erg van genieten om hiermee aan de slag te gaan. Voor mij is het echter alleen een gereedschap, dat aanvoelt als olie- of acrylverf: het is goed in te zetten om een bepaald doel te bereiken. Ik gebruik VHS graag om het te laten contrasteren met beelden op hoge resolutie, zodat er binnen het werk een worsteling ontstaat rondom getrouwheid. Ik ben nu echter op een punt aangekomen dat ik andere doelen zoek, en daar heb ik ook weer andere media voor nodig. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik het proces van video mulching helemaal zal verlaten, maar er zijn bepaalde aspecten die me op dit moment de keel uithangen.

Glitch

Hoewel het lijkt alsof Wyatt zijn creatieve visie het liefst vorm geeft met een sloophamer, betekent dat niet dat zijn voorkeur enkel uitgaat naar esthetische vervorming. Ik houd van distortion, maar ik houd net zo veel van geliktheid ik denk dat ze beide het best tot hun recht komen wanneer ze naast elkaar worden geplaatst. Ik houd ook niet zo van het woord glitch, omdat het artistiek gebruik van ongelukjes al zo ongeveer eeuwig bestaat. Door een fout of een ongelukje ontstaan er composities die door mijn normale bewustzijn niet worden opgemerkt het is juist dn mijn taak om de composities eruit te pikken die goed werken. De mooiste ontdekkingen doe je door de ongelukjes in de gaten te houden.
Naast videokunstenaar is Wyatt ook muzikant, al duurde het wat langer voor hij zich muzikaal in de kijker wist te spelen. Dat gebeurde met de release van zijn eerste 12inch Tarifa op het eveneens in Brooklyn gevestigde label L.I.E.S. (Long Island Electrical Systems) van labelbaas Ron Morelli. Daarna volgden nog een aantal singles en eps, en dit jaar kwam zijn eerste langspeler Through Force of Will uit. Net als zijn videos is zijn muziek even gefragmenteerd en zelfs verknipt, maar tegelijkertijd zeer hypnotiserend. Voor zijn muziek vertrekt Wyatt vanuit zijn eigen gitaarspel of composities die hij op een keyboard maakt, en die klanken neemt hij vervolgens weer onder handen door ze op tape te zetten en op zoek te gaan naar een klanktextuur die hem bevalt. Ook voor mijn muziek geldt dat er vaak ongelukjes gebeuren die me in een bepaalde richting duwen, of die moedwillig door mezelf veroorzaakt worden door een akoestische vervorming. Ik heb ook al veel geliktere muziek gemaakt, maar daar is nooit veel aandacht voor geweest. Toch ga ik ook hier weer iets nieuws proberen: mijn muziek wordt zo clean dat een kleuter ervan kan eten.

Dit artikel verscheen eerder in GC #122.

Discografie