Topiary

In de wondere wereld van de synthpop is het altijd een logistiek voordeel wanneer je mannelijke en vrouwelijke vocalen kan afwisselen. Bovendien vertaalde dit zich bij Xeno & Oaklander ook in boeiende livesets. Het is dus vreemd dat hier plots komaf mee gemaakt wordt op hun vijfde album. Misschien spaart Sean McBride zijn vocale expressies voortaan voor Martial Canterel, maar in elk geval neemt hij op ‘Topiary’ vrede met een rol die zich exclusief achter de keyboards afspeelt. Hierdoor komt alle gewicht op de stem van Miss Liz Wendelbo te liggen, en we betwijfelen of dit wel een verandering ten goede is. De aaibaarheidsfactor schiet serieus de hoogte in, ten nadele van de spanning. ‘Topiary’ doet soms denken aan Sträwberry Switchbläde in een suikerspinnenkraam, of Ladytron in een diepzinnige bui. Ook het invoegen van modernere (nu ja, jaren 1990) ritmepatronen komt te beredeneerd radiovriendelijk over. We halen dan ook opgelucht adem als ‘Chimera’ opduikt: een klankmatige metalen stok tussen de wielen. Ook de twee instrumentale delen van het titelnummer werken verfrissend. Natuurlijk blijft dit een degelijk plaat, zijn tracks als ‘Marble’ terecht hit-waardig, en houden we van halve-maan-kleurig vinyl. Toch ziet het er naar uit dat ‘Topiary’ het Xeno & Oaklander album wordt, waar we het minst vaak naar zullen terugkeren.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Xeno__Oaklander_Topiary
geplaatst:
wo 2 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!