)toon) festival – Nieuwe Vide, Haarlem – 11 oktober 2009

De herfst plukt de bladeren van de bomen, de lucht kleurt grauw en grijs. Een flauw windje en een spetter regen. En dan is het ook nog eens zondag. De Brigand roert zich nog in het hoofd, geen beter moment om de fysieke misère te ontsnappen en de tocht naar Haarlem in te zetten voor het )toon) festival. Het was alweer een tijd geleden dat Peter Bruyn’s geesteskind werd georganiseerd. Strubbelingen met subsidies en aanverwanten hebben er helaas voor gezorgd dat de liefhebber het lang zonder heeft moeten doen. Nu gelukkig weer terug, met als kanttekening de gereduceerde vorm. Slechts één dag, een afgeslankt programma en intiemer van opzet. Terug naar de basis dus, en een samenwerking met Vlaamse vakbroeders moet resulteren in een hopelijk rooskleurige toekomst.

Het welbekende K-RAA-K mag de eerste helft vullen en brengt Dolphins Into The Future, Bear Bones, Lay Low en Silvester Anfang mee. De smalle ruimte van de Nieuwe Vide is gevuld met klapstoeltjes en de optredens vinden gelijkvloers plaats. Een korte inleiding van de organisator en de middag begint met Dolphins Into The Future. De introverte Belg ligt op de grond en laat loops van kabbelende beekjes, regenwoudgeluiden en volières gevuld met exotisch gevogelte horen. Voor vijf minuten mooi, drie kwartier duurt te lang. Een uiteindelijke flirt met space kan niet meer de gewenste verlossing brengen en doet hunkeren naar een kop koffie. Bear Bones schudt de dertigtal aanwezigen wel wakker. Met een ratelende drumcomputer, sampler en microfoon is er goed geluisterd naar de oude mannen van Suicide. Een buitengewoon energieke set volgt, waar de rauwe ritmes en vervormde zang (lees kreten) naar meer smaken. Helaas kon er geen plaatwerk worden aangeschaft, want meneer was het helaas ‘vergeten’. We vergeven Bear Bones met een glimlach. Na een vluchtig pilsje om de interne huishouding weer in het gareel te krijgen, schuift de enige ‘band’ van de avond naar voren: Silvester Anfang. Waar de eerste twee acts zich louter richten op het gehoor, ondersteunen zij het muzikale spel met beelden van obscure jaren ’70 cult. Occultistische kolder waar priesters en bezeten pin-ups vechten tegen een ridicuul plot. Het voelt als een geslaagde episode van Rocket-cinema (bands geven een muzikale hommage aan cultfilms). Als een kruising tussen Katadreuffe en Godspeed, You Black Emperor maakt het trio een prachtige instrumentale reis, spelend met repetitief gitaarspel, werkend van eruptie naar eruptie. En laten we wel wezen, wie heeft nu geen zwak voor naakte gekruisigde jonkvrouwen omringd door sadistische bikers, klaar om te worden gejonast naar de offertafel door manische priesters met krulsnor. Briljant, wie de film weet mag het zeggen.

Een eenvoudige maaltijd deelt de avond in tweeën, en gemoedelijk scheppen de aanwezigen het bordje vol. Plague Recordings geeft vervolg aan de avond. Het kwaliteitslabel dat zich voornamelijk richt op de betere dark ambient en industrial mag uiteraard alleen na zonsondergang worden beluisterd. Het album ‘Exosphere’ uit 2007 van Nathan Siter is met veel lof ontvangen, helaas is de Fin samen met Ibrahim Terzic live minder overtuigend. De fragmentarische flarden aan experimenteel geluid kruipt het ene oor in, om vervolgens snel te verdwijnen uit het andere. De piep-knor collages zijn te zwak om op eigen benen te kunnen staan, en dus glijdt het optreden voorbij, als slechts een intermezzo voor Manifesto. De beamer springt weer aan en sombere soundscapes vormen zich uit de speakers. Sidderambient verandert de Vide in een spookslot. Zwart-wit beelden van een stad na de apocalyps sieren de wand. Snel wordt duidelijk dat dit de aanblik betreft van de stad Hiroshima, luttele dagen na het uur u. Manifesto schakelde naar ritmische industrial. Zwaar en somber, explosies van ontelbare atoombommen dirigeerden in beeld het geluid. Indrukwekkend en overduidelijk de man van de avond. Het slotstuk van Toon had een optreden van Wicked Messenger moeten zijn. Helaas verhinderd en dus worden de aanwezigen getrakteerd op een videoproject met de soundtrack van Plague’s muse. De rituele dark ambient werkt goed onder de spookbeelden van verlaten huizen en geheimzinnige wouden. Flets geschoten in korrelig zwart-wit, wellicht had een vleugje abstractie extra smaak gegeven aan het visuele aspect.

Toon mag dan niet meer de internationale programmering van grootheden kunnen volbrengen, maar siert deze zondag in bescheidenheid. Liefhebbers hebben kennis mogen maken met de minder bekenden van het hedendaagse experiment. Een waar genoegen dus, zowel qua setting, sfeer en muziek. Een volgende maal graag weer aanwezig, ik mag hopen dat u er hetzelfde overdenkt. Tenslotte is er nog voldoende ruimte voor wat extra klapstoeltjes.

tekst:
Martijn Venekatte
geplaatst:
vr 16 okt 2009

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!