John Chantler is eigenlijk van geboorte een Australiër, maar de man woonde nadien eerst een decennium in Londen alvorens te verkassen naar Stockholm. Daar heeft hij zijn draai gevonden en sinds een paar jaar organiseert hij er een festival voor other music, genaamd ‘Edition’. Hij maakt daarnaast ook al heel wat jaren muziek. Elektronica en modulaire synthesizers behoren tot zijn instrumentarium, waarmee hij sinds ‘Menoke’ (Room 40, 2003) meestal spaarzame muziek maakt. Stilaan verruimt hij echter zijn horizon en verlaat hij stilaan de microtonale klankenwereld ten voordele van meer harmonie. Dat doet ons belanden bij het in opdracht van François Bonnet (voor het festival Présences Électronique) gemaakte ‘Tomorrow Is Too Late’ belanden. Twee lange nummers zijn het geworden, waarvan vooral het titelnummer indruk weet te maken. ‘We’re Always At The End’ is wel goed, maar net iets te voorspelbaar en voor de hand liggend. Dat kan van het titelnummer niet worden gezegd. Chantler voegt voortdurend onverwachte klanken toe, waardoor het stuk de luisteraar van verwondering naar verrassing brengt. De plots opduikende stemmen naar het einde toe, maken de vervreemding compleet. De Japanner, Tokio is zijn standplaats, Chihei Hatakeyama trok door de Asuka-regio in zijn thuisland en gebruikte de impressies die hij daar opdeed voor een intrigerende impressionistisch aandoende meditatieve ambient-trip. De regio is er namelijk eentje waar monumentale boeddhistische tempels staan, poëtische rustgevende landschappen de boventoon voeren en heel wat grafheuvels het landschap mee hebben uitgetekend. Ooit lag daar de hoofdstad van Japan, terwijl het nu voornamelijk beschouwd wordt als achterlijk platteland. De enige toeristische trekpleister zijn de grafheuvels, waarvan eentje bovengronds is gelegen. Het is vooral het binnen gaan van die tombe die Hatakeyama overdonderde. Ze deed hem denken aan de monoliet in ‘2001: A Space Odyssey’.
