Tired Of Tomorrow

Domenic Palermo heeft duidelijk geen makkelijk leven. Hij raakte in 2002 verwikkeld in een gevecht en kreeg daarvoor twee jaar effectieve gevangenisstraf. Dat betekende meteen ook het einde van zijn hardcore punkband Horror Show. Nadien volgde een lange periode waarin hij nauwelijks met muziek bezig was. In 2010 richtte hij Nothing op, waarbij hij het ook muzikaal over een andere boeg gooide. Die periode van negativisme en onzekerheid zorgde ervoor dat die punk werd ingeruild voor shoegaze. Een meer ingetogen en introspectieve koers dus. Maar de ellende was hiermee niet voorbij. Tijdens het maandenlang promoten van de internationaal geprezen debuutplaat ‘Guilty Of Everything’ werd Palermo in Oakland zwaar toegetakeld tijdens een brutale overval. Die gebeurtenis leidde opnieuw tot reflectie en legde de basis voor ‘Tired Of Tomorrow’. Dit nieuwe album zou oorspronkelijk verschijnen op Collect Records, maar die deal ging niet door toen bleek dat Martin Shkreli niet meer was dan een ordinaire oplichter. Terug naar af voor Nothing. Relapse schoot gelukkig ter hulp en hees de band terug aan boord. Kort daarop overleed, alsof het allemaal nog niet genoeg was, Palermo’s vader in een tragisch ongeval. En toch klinkt ‘Tired Of Tomorrow’ minder negatief of misantropisch dan je zou verwachten. Titels als ‘Eaten By Worms’ of ‘ACD (Abcessive Compulsive Disorder)’ doen uiteraard geen zonnige wandeling in het park vermoeden, maar ‘Tired Of Tomorrow’ is eerder ingehouden dan explosief. Op ‘Guilty Of Everything’ knalden nummers als ‘Bent Nail’ hard en luid uit de boxen, in de beste traditie van Swervedriver of Ride; hier wordt er opmerkelijk ingetogener en slepender gespeeld. Het tempo ligt, zeker naarmate de plaat vordert, gevoelig lager. Hoogtepunt ‘ACD (Abcessive Compulsive Disorder)’ zit nog net tussen de twee in. In de afsluitende titeltrack wordt de blik tristesse helemaal opengetrokken en mogen piano en strijkers het geheel niet zonder enige pathos toepasselijk afsluiten. Nothing lijkt met ‘Tired Of Tomorrow’ letterlijk zijn wonden te likken. Maar zelden klonk De Pijn van het Zijn zo fijn als hier. Minder overrompelend dan hun debuut, maar alweer een goeie. Je zou voor minder de handdoek in de ring gooien.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Nothing_Tired_Of_Tomorrow
geplaatst:
vr 28 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!