Through The Sparkle

Astrïd is een Frans ensemble, meer specifiek uit Nantes, dat eerder platen uitbracht bij Rune Grammofon en Home Normal. Rachel Grimes is dan weer een Amerikaanse (Kentucky, Louisiana) pianiste die in 1991 de band Rachel’s oprichtte, waarmee ze tussen 1995 en 2005 een zestal zeer gewaardeerde platen maakte boordevol prachtige kamermuziek. Nadien bouwde ze verder aan haar carrière middels een aantal releases vol hedendaags klassiek op labels als Temporary Residence. ‘Through The Sparkle’ wijkt niet veel af van het eerder doorlopen pad. Zeven composities die pas na jarenlang mailen, elkaar verkennen en uiteindelijk tot een residentie leidden in Nantes (van Grimes dan), tot stand kwamen, resulteren in een exquise collectie breed uitgesmeerde klassiek aandoende muziek. Delicaat en contemplatief zonder te veel aan de honingpot te blijven plakken, net voldoende inventief om niet te slijmerig of langdradig te klinken. Elk geluidje, elke noot is grondig uitgetest om te streven naar de ultieme schoonheid, die niet mag worden verstoord door een sprenkeltje ruis of een storend detail. A.R.C. Soundtracks uit Manchester is een duo dat zich toelegt op audiovisuele performances. Dat is uiteraard minder goed over te brengen naar een pure geluidsdrager, maar het gemis van het visuele aspect bij het beluisteren van ‘Dereliction//Mirror’ is onbestaande. K. Craig (synthesizers, stem, filmpjes, FX) en David Arnes (lapsteel, elektrische piano, samples, drumcomputer) brachten eerder twee albums uit (op LCR en Sacred Tapes). Hun derde, opgenomen in de studio (Salford’s Islington Mill) waar ook GNOD kind aan huis is, verschijnt op honderdvijfenzeventig exemplaren in de Dark Peak serie op Gizeh, waarop eerder werk van Christine Ott, A-Sun Amissa en Aidan Baker & Claire Brentnall uitkwam. De opnames voor dit derde opus gebeurden tijdens een residentie in voornoemde studio, waar ze zich lieten inspireren door rituelen en ruines. De sfeer van de negen stukken zit al snel in de post-industriële hoek, waar een creatieve geluidswereld, de wisselwerking tussen lichaam, geest en omgeving, rituelen en hypnose een hoofdrol gaan spelen. Het narratieve aspect van het verhaal komt tot uiting via stukken gesproken woord, die het ontbreken van beelden bij het verhaal weten op te vangen. ‘Dereliction//Mirror ‘ groeit daardoor uit tot een intrigerende geluidssculptuur. Orchard, een kwartet bestaande uit Aidan Baker, cellist Gaspar Claus, Franck Laurino (Deity Guns, Bästard, The Badass Motherfuckers) en Maxime Tisseran (werkte onder meer met Matt Elliot), kon de plaat ‘ Serendipity’ net zo goed op Gizeh hebben uitgebracht. De aanwezigheid van veelvraat Baker laat ons vermoeden dat het label zijn grote productiviteit niet kan bijbenen, waardoor hij zijn heil bij een ander label heeft gezocht. Het kwartet neemt ruim de tijd om zijn muzikale universum op te bouwen en tentoon te spreiden. ‘A Day Staring At Eternity’ en ‘Drawn With The Wind’ zijn als het ware uitgebreide epossen, suites opgedeeld in vier delen. ‘After All The Sun Is Awakening’ is net zo uitgesponnen met zijn twintig minuten. Baker gebruikt zijn kompanen om dromerige drones te maken, vol details en klankkleuren die voorkomen dat er eenvormigheid optreedt. Baker werkt sowieso graag samen met gelijkgestemden om zijn muziek in de breedst mogelijke manier te vervolmaken en van andere ideeën en geluiden te voorzien. Daardoor slaagt hij er ook met Orchard, nog een extra loot aan zijn stilaan onoverzichtelijke catalogus, in om boeiend te blijven. Verrassend zelfs hier en daar, en dat lig met zijn werktempo toch niet zo voor de hand.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
AstridRachelGrimes_ThroughTheSparkle
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!