Achter ÄÄNIPÄÄÄ gaan twee zwaargewichten van de avant-gardistische noise schuil, te weten Mika Vainio (ex-Pan Sonic) en Stephen OMalley (Sunn O))), KTL, Khanate et cetera). Elektronica tegenover gitaar, maar ook mannen met veel overeenkomsten: een liefde voor noise, een groot geluid en constante dreiging. Eerder werkten ze samen op een cover van Suicides Che, en dat beviel zo dat de twee gedurende een periode van anderhalf jaar incidenteel de Berlijnse studio van de Einstürzende Neubauten indoken, met deze dubbel-lp als resultaat. En dat mag er zijn. Het eerste van vier lange nummers begint met een typische Vainio-beat, waarover OMalley losse akkoorden speelt die gaandeweg steeds rauwer worden. Terwijl feedback rond giert krijst Khanate-zanger Alan Dubin over hoe hij s nachts door zijn muze wordt bezocht iets waar hij niet onverdeeld gelukkig mee lijkt. Een claustrofobische sfeer, alsof we zitten opgesloten in een crypte, beheerst het tweede nummer. Elektronica warrelt langs als slierten mist, terwijl gitaarhuiltonen als spoken in de verte rondvliegen. Dan walst een onverbiddelijke mechanische beat over ons heen, terwijl meer noise giert, als opstijgende straalvliegtuigen (denk oude Techno Animal). Een lang, atmosferisch nummer vol drones en sweeps, dat via een dramatische curve over gaat in elektroakoestische experimenten door de strijkinstrumenten van Eyvind Kang, Moriah Neils en Maria Scherer-Wilson zorgt voor een drukkend intermezzo. Als afsluiter is er een rauwe track waarop Dubin opnieuw tekeer gaat tegenover de zware beat en gitaar. Het nummer lijkt halverwege vast te lopen in afgeknepen drones en ultrasone noise, maar overleeft voor een finale van feedbackende Sunn O)))-gitaren. Through A Pre-Memory is een beklemmende trip van vijf kwartier die voor fans van beide grootheden een must is.
