Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism

Legendes uit Birmingham met een nieuw album, daar willen we het fijne van weten. Na meer dan drie decennia is deze band nog steeds uniek in zijn aanpak van wat als extreme muziek wordt bestempeld. De grootvaders van de grindcore, de meesters van de onvermoeibare blastbeats, de band met de grappigste schreeuwlelijk in de hele scene, leren het namelijk niet af. Uitermate snel spelen, ja, dat kunnen en doen ze nog. Schreeuwen als geen ander, diep vanuit de krochten van de krochten. Hun zestiende plaat alweer, vijf jaar na voorganger ‘Apex Predator–Easy Meat’, en de band lijkt zichzelf telkens weer te overtreffen. Blijven experimenteren, politiek bewust blijven, de drang om de beste te zijn, de drang om grenzen te verleggen en opnieuw een plaat maken die henzelf, en hun fans, zal plezieren. Een prima recept voor een snoeiharde verzameling klassiekers in spe. Luister van debuut ‘Scum’ (1987) tot nu en stel vast dat Napalm Death nooit ophield te evolueren. Met een constante line-up met Barney Greenway, (sinds 1989) Mitch Harris (sinds 1989), Shane Embury (sinds het prille begin)en Danny Herrera (sinds 1991) is het alleen maar bewonderenswaardig hoe fel de band uit de hoek blijft komen. ‘That Curse Of Being In Thrall’, ‘Joie De Ne Pas Vivre’, het beestige ‘Zero Gravitas Chamber’ of ‘Amoral’, het zijn perfecte voorbeelden van alles waar deze band ooit voor stond en blijft staan. Headbangen tot het hoofd eraf rolt.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
NapalmDeath_ThroesofJoyintheJa
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!