Muzikaal lijkt de Amerikaanse componist Jeffrey Roden zich te begeven in het domein van Wandelweiser, de Duitse uitgever en kring van uiterst bedachtzame muziek. Kwam vorig jaar de dubbelaar ‘Threads Of A Prayer Vol 1’ uit, die is nu opgevolgd door ‘Vol 2’, een enkele cd. Het werk van Roden zoals zich dat op de drie schijven laat kennen, is naar binnen gekeerd, romantisch van toonzetting. Het werk komt beter tot zijn recht in de ensemblestukken op de tweede schijf van ‘Vol 1’ en op ‘Vol 2’. De eerste schijf van het eerste album is gevuld met solo-piano. Daarin klinkt Roden vooral als een epigoon van Michael Pisaro, maar dan zonder diens diepe interesse in de verhouding tussen klank en ruimte, en in de manier waarop de beleving van klank gestuurd kan worden door een inventief en subtiel gebruik van opnametechnieken. Daar stelt Roden een meditatieve spiritualiteit tegenover, die van tijd tot tijd Arvo Pärt in herinnering brengt. De pianostukken zijn mij te mistig en te monochoom. Roden laat de pianist droedelen over het toetsenbord. Het begint ergens en het houdt ergens anders weer op, zonder dwingende noodzaak. De stukken voor ensemble hebben meer diepte, nuance, en zijn wat kleuriger opgezet. Maar andere smaken dan zoet lijkt Roden in zijn receptuur niet te willen toepassen. Wat zout en chili hadden de muziek zeker goed gedaan. Het lijkt of hij rondjes blijft draaien zonder werkelijk van zijn plaats te komen. Een wervelende derwisj gedrenkt in overpeinzingen zo zoet als honing. Een beetje om dol van te worden.
