De twee oprichters van Sextile (gitarist Brady Keehn en drumster Melissa Scudato) verhuisden van New York naar Los Angeles. Al snel vonden ze een keyboardspeler (Eddie Wuebben ) en een bassist (Kenny Elkin ) die hun visie op donkere rockmuziek uit de jaren 1980 deelden. Het kwartet Sextile deelde de affiche regelmatig met label- en geestesgenoten Ritual Howls en heeft een beetje gelijkaardige invloeden. Die gaan van Christian Death over The Cramps, Modern Lovers tot The Passage en recenter ook het werk van bijvoorbeeld Haxan Cloak. Onderhavig debuut bevat elf heerlijk claustrofobische nummers die het tekstuele dat in het occulte baadt, uitstraalt. De rammelende gitaar en de ietwat zeurderige maar uitermate goed passende stem van Keehn dragen de nummers, die in de verte lonken naar heel vroege The Cure. In een nummer als ‘Truth And Perception’ mogen de keyboards lekker minimaal razen, alsof Martin Rev (Suicide) plots meer dan één toets van zijn keyboard gebruikt. Het korte instrumentaaltje ‘Romance’ is een klein niemendalletje, alsof romantiek ook maar een prul is om snel te vergeten. Donkere romantiek en gedweep met de eindigheid van het bestaan zijn nochtans dingen die de muziek van Sextile oproept. Het kwartet brengt op dit debuut een aanstekelijke portie punkpop die opslorpt, opzuigt en iets helemaal eigens destilleert. ‘Into The Unknown’ en ‘Visions Of You’ zijn zo’n deprimerende parels, die zelfs een beetje neigen naar Editors, met Robert Smith (of een van zijn gotische tijdgenoten) aan de microfoon. Sextile heeft alles in zich om een breed publiek te bereiken. Zelfs met een gitzwart instrumentaal afsluitertje als ‘Introvert’.
