Thole

Wij hebben een signalement van de band vooraan in dit nummer. Daarin kun je lezen dat ze in 2015 hun debuut ‘Nithera’ hebben uitgebracht. Een harde metalplaat met een brede visie. Op deze ep verbreden ze hun horizon nog verder. Het blijven core-metalheads, maar ze durven experimenteren met geluid en stijl. ‘New Worlds For Old ‘ is nog een schoolvoorbeeld van blackened sludge, maar ’Spledour’ opent met een geluid dat zo uit de jaren 1980 wave en postpunk lijkt weggelopen. Naarmate de structuur van de song verandert, komt het vet van de metal weer bovendrijven. ‘Unnatural Caresses’ kun je beluisteren op MTG127, bij dit nummer bijgesloten. Hier hoor je heel goed dat Witch Trail niet vies is van een genre meer of minder. De song begint als een nineties noiserock nummer die door tempowisselingen en aanzwellende gitaarlijnen zowel naar sludge als naar doom stukken evolueert. Mocht Killdozer metal maken, ze zouden misschien een beetje zo klinken. De stem is hier en over de hele plaat krassend, ruig en sludgy. Het album zakt dan een beetje in. De twee volgende nummers glijden op ons af en zijn standaard metalgejakker die nergens echt naartoe leiden. Wij hebben dit soort nummers al veel beter gehoord. ‘Fever Pulse’ trekt de boel gelukkig weer recht met een riff gedreven nummer waarop de gitaren zowel naar tempo als naar klankkleur verschillende texturen aanbrengen. Van groove naar black metal via sludge terug naar trage, doomy stukken. Je voelt heel goed een zoekende band, een band die wíl zoeken. Een band die drijft op een vuige sound en het is dan ook niet verrassend dat ze een paar keer samen met Alkerdeel op het podium stonden. Witch Trail is een groep om in het oog te houden.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
WitchTrail_Thole
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!