De Britse shoegazeband Ride is al sinds hun tweede album ‘Going Blank Again’ uit 1992 al lang over hun hoogtepunt heen. Meer dan twintig jaar na hun suffe, stonede Amerikaanse rockinvloeden die de laatste twee Ride-platen zo lelijk lieten contrasteren met eerder werk, kwam de band twee jaar geleden met hun vierde album: ‘Weather Diaries’. Een meesterlijke comeback werd het niet, maar de gracieuze psychedelische gitaren en de engelensamenzang van Andy Bell en Mark Lanegan konden er wel mee door. Doen ze het met ‘This Is Not A Safe Place’ beter? Helaas niet. Rides nieuwste worp levert alweer een middelmatig resultaat af, ergens tussen een schouderophaal en gestaag hoofdgeknik. De reis begint nochtans veelbelovend met ‘R.I.D.E.’, een heerlijk maar kort shoegaze-annex-noise-avontuur. Maar vanaf dan duikt de band met de neus op het asfalt. ‘Future Love’ klinkt als een flauw afkooksel van iets wat Foals in de vroege jaren 2010 zouden kunnen hebben gemaakt. Ook ‘Jump Jet’, ‘Clouds Of Saint Marie’ en ‘End Game’ zijn zodanig ongeïnspireerd dat het lijkt alsof ze schaamteloos afkeken van The War On Drugs en The Vaccines. Laat je niets wijsmaken: Ride is anno 2019 geen shoegazeband meer, maar een kleurloze schim van een band die zijn erfenis met elke nieuwe plaat verkwanselt.
