This Form

Bill Lowman studeerde klassieke en jazz basgitaar. Hij houdt het daar echter niet bij. Hij is inmiddels uitgegroeid tot een ware multi-instrumentalist. Gitaar, piano, contrabas, bas, mondharp en chango (een Koreaans percussie-instrument) behoren tot zijn favorieten. Hij musiceerde in bands en met artiesten als Bosco & JorgeThe Aluminum Group en Alasdair Roberts. Andere horizonten verkennen zit hem in de genen, wat hem besloot verder te studeren onder leiding van W.A.Mathieu en zich te verdiepen in de wereld van Pandit Pran Nanh en Hazrat Inyat Khan. Volstaan doet dit niet. Hij bracht tot nu toe ook al drie albums uit onder zijn alias W.W.Lowman, waarop hij zijn diverse invloeden vermengt met veldopnames uit het dagdagelijkse leven, die hij dan verder manipuleert, vervormt en een plek geeft in zijn bevreemdende muziek. Soms ruist het een eind weg en zitten de nummers vol verrassende geluiden en wendingen. In ‘Beauregardless’ echter vinden we de keyboards toch iets te opdringerig en is ook de progrock-referentie niet ver genoeg weg. Gelukkig weten de andere vijf nummers (alles samen net geen half uur) wel te boeien. De Mexicaan Israel Martinez is inmiddels meer dan tien jaar actief als geluidskunstenaar, visueel artiest, videomaker, installatiekunst en dies meer. Sinds 2008 brengt hij nu en dan een plaat uit, waaronder eentje in samenwerking met Lumen Lab en KK Null (‘Terra Incognita’). Sinds 2013 doet Martinez het wat kalmer aan. Hij prefereert gerichte opdrachten en het uitpuren van zijn soundscapes, die nogal beïnvloed zijn door allerlei vormen van noise. Op ‘Pausa’ verzamelde hij zes werkstukken die hij op verschillende tijdstippen en manieren vorm gaf. Veldopnames en elektroakoestische muziek die geïnterrumpeerd wordt door noisebrokken, digitaal bewerkte opnames van treinen en het poëtische kantje van een grootstad. Martinez neemt meestal zijn eigen omgeving als startpunt om er gaandeweg, na voortdurend schaven en toevoegen, een verrassende brok geluidskunst mee te maken. Meestal komt hij ergens tussen drones en noise uit, met hier en daar een verdwaalde beat. Door de manier van componeren dwingt Martinez tot luisteren, inclusief de hoge tonen en uithalen. Het album eindigt met twee nummers, samen meer dan een half uur, die live werden opgenomen in het Museum Van Moderne Kunsten van Oaxaca vorig jaar. Hij laat in deze stukken zijn meer beschouwende aard aan bod komen, al zit de muziek net zo goed vol met net niet irritant aankomende hoge pieptonen die voor gevoelige oren wel eens pijnlijk kunnen zijn. De piepjes baden in een bezwerend bad van friemel-elektronica waardoor ze nog explicieter naar voren treden. In het afsluitende ‘Work 6’ vormen de golven van de oceaan en spelende kinderen de hoekstenen van een lange improvisatie, die zich stilaan richting een als ambient aandoende drone ontwikkelt. De keuze van Martinez om minder op te nemen, is duidelijk de juiste. Minder leidt bij hem meteen tot zowat zijn beste werk tot nu toe.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
WWLowman_ThisForm
geplaatst:
vr 23 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!