Third Eye Surgery

Dragontears werd opgedoekt, waardoor de leider van die band, Lorenzo Woodrose, zich volledig kan toeleggen op Baby Woodrose. Niet dat er na verloop van de tijd nog zoveel verschillen bleken te zijn tussen de twee. En zoals we hadden verwacht, bevat dit zesde album opnieuw superieure spacerock waar het huidige Hawkwind serieus te kakken wordt gezet. Soms klinkt Baby Woodrose als een lichtere versie van Monster Magnet in zijn beginjaren. Dat is evenmin erg, want Woodrose doet het stukken beter dan wat Wyndorf de laatste jaren produceert. Die vergelijking maken we vooral door het stemgeluid van beider mannen, dat wel heel dicht bij elkaar aanleunt. Met dat verschil dat Lorenzo echt wel kan zingen, en Wyndorf het nogal eens louter van de oerkracht van zijn stem moet hebben. Uiteraard zit de gitaarsound in de effecten (een regerende echomachine) verzopen en dienen bas en drums voornamelijk om de boel enig ritme te geven waarop kan worden uitgefreakt. Jammen zoals eind jaren 1960, met een vette knipoog naar bijvoorbeeld The Seeds en 13th Floor Elevators, doet de band bijvoorbeeld uitgebreid in ‘Bullshit Detector’. De songs ervoor worden eerder bondig gehouden, overladen met fuzz, maar vol popgeoriënteerde melodieën en hooks. ‘Dandelion’ is zo’n quasi perfecte psychedelische popsong, met gastvocalen van Emma Acs. Hoe verder we op de plaat belanden, des te psychedelischer gaat het er aan toe. En eigenlijk is dat best fijn, want zo worden we de plaat ingezogen en kan ons hoofd zich geleidelijk laten verleiden door de spacey trip. Lorenzo Woodrose hoeft er voor ons geen andere projecten meer op na te houden. Platen als deze zijn voor ons hemels genoeg.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
BabyWoodrose_ThirdEyeSurgery
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!