The Witness

Al vier platen lang kan deze Canadese band ons hard boeien. Hun unieke benadering van artrock, postpunk, krautrock en elektronica sloeg altijd aan. Bezwerende platen zijn het, met een druggy sfeer en de quasi verveelde zang van Ben Shemie daarbovenop gedrapeerd. Op iedere plaat werd hun sound verder uitgediept, er werden nieuwe zijwegen ingeslaan maar het resultaat was telkens ontegensprekelijk Suuns. Wat is er nu met deze vijfde plaat dat die ons nu eens niet bij het nekvel grijpt. God en onze buren weten dat wij deze meer rondjes lieten draaien dan een dronken derwisj. Zonder dat de plaat bij ons binnendringt. Alle nummers lijken van ons af te glijden. De sfeer is ons te gemoedelijk, te berustend. Braaf, zoals in opener ‘Third Stream’, met gemoedelijke jazzy elementen en kabbelende elektronica. Dat zet de toon voor de rest van het album. Het voelt een beetje alsof de gehele plaat één lange song is. Nergens klinkt het nog echt donker of experimenteel. De gitaren hebben een klassieke rock-feel, de ritmes begeleiden zachtjes en zijn nergens stuwend. Suuns hebben met deze plaat duidelijk een stripped down versie van zichzelf betracht. Daarmee zitten ze dicht tegen het geluid aan dat Ben Shemie op zijn soloplaten bracht. Wij hebben het meer voor de experimentele kant van de band, die onderzoekt en verkent. Benieuwd waar de band in de toekomst naartoe gaat. Wij hopen alsnog dat ze een donkere afslag nemen.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Suuns_TheWitness
geplaatst:
di 21 dec 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!