The Wink

Tim Presley, de man achter White Fence, heeft zijn eerste soloplaat onder eigen naam uit. Na een korte prelude valt de titelsong met de nodige egards binnen en deze wordt door ons direct als een van de prijsbeesten van het album gebombardeerd. De song klinkt als The Velvet Underground die in een postpunkbad is gevallen. Die sound horen we nog wel doorheen het album (de korte doortocht van Tim Presley bij The Fall zal daar misschien voor iets tussen zitten): de gitaarsound van The Pop Group bijvoorbeeld of de ritmiek en sound van Devo in ‘Clue’€™. Voor de rest is dit een album vol psychedelische, soms ietwat naïeve popsongs. Jonathan Richman is dan een naam die bij ons opkomt -€“ luister maar eens naar ‘€˜Goldfish wheelchair’€™ of ‘€˜Morris’€™ – met dien verstande dat de songs op Wink iets geschifter zijn. De gekte van Syd Barrett is dan ook een referentie die zo maar opborrelt. De songs dompelen zich graag onder in een bad van valse en metaalachtig klinkende gitaarlijnen, losgeslagen piano(synth)riedeltjes en percussie op geblutste cimbalen, met daarbovenop de stoned klinkende stem van Presley. En terwijl het blik namen open staat: Stella Mogzawa van Warpaint drumt op de plaat en Cate Le Bon, waar hij vorig jaar nog een album mee uitbracht onder de moniker Drinks, produceerde het album en schreef hier en daar een arrangement.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Tim_Presley_The_Wink
geplaatst:
ma 31 okt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!