The Wilderness

Zowel Explosions In The Sky als Mogwai slagen erin je in een houdgreep te nemen met hun zuiver instrumentale muziek. Beide bands draaien al sinds eind vorige eeuw mee, en waar ze toen vooral hun wervelende gitaren het werk lieten doen, vonden ze door de jaren heen andere benaderingen om hun muziek even aangrijpend te houden. Op ‘The Wilderness’ komt Explosions In The Sky verrassend fris voor de dag en vermijden deze Texanen de valkuil die herhaling heet. Wat meteen opvalt, is dat ze de duur van hun nummers terugschroefden van om en bij de acht naar gemiddeld vier minuten, zonder aan het overweldigende karakter ervan te morrelen. Hierdoor klinkt ‘The Wilderness’ vrij direct, bijvoorbeeld op ‘Colors In Space’, dat halfweg een driftig krautrockritme aangemeten krijgt. Op ‘The Ecstatics’ en ‘Disintegration Anxiety’ slaagt dit kwartet erin de drums danig te laten roffelen dat we DJ Shadow ervan verdenken zich ermee gemoeid te hebben. ‘Losing The Light’ brengt smaakvolle ambient: geen wilde gitaarerupties, maar onderhuids gebroei en beelden van duistere wouden. Na vijf jaar afwezigheid heeft deze band een frisse doorstart genomen waardoor het weer een eind verder kan. Mogwai heeft sinds enkele jaren de smaak van de soundtracks volledig te pakken. Ook hun nieuwe plaat ‘Atomic’ bevat tien licht herwerkte versies van nummers die ze schreven voor de documentaire ‘Atomic: Living In Dread And Promise’ van de Noord-Ier Mark Cousin. De prent gaat over het nucleaire tijdperk en over de impact van atoombommen. Zowel de onmacht als het ongeloof die ervan uitgaan, zit in de muziek vervat. De kenmerkende hard-zachtdynamiek van deze Schotten is aanwezig vanaf opener ‘Ether’, en verderop laat Mogwai net als Explosions In The Sky steeds meer elektronische klanken toe. Zo eist de synthesizer hier een hoofdrol op. Er gaat heel wat dreiging uit van ‘Atomic’, maar toch hebben we deze Schotten al beklijvendere muziek horen maken, zelfs op hun soundtracks. Op hun begeleidende muziek voor de Franse serie ‘Les Revenants’ bijvoorbeeld, wist Mogwai nog meer te beroeren, met minder middelen. Hier blijven te weinig nummers hangen, en staan de twee beste achteraan: het met strijkers gedrapeerde ‘Are You A Dancer’ en de sinistere piano-afsluiter ‘Fat Man’. De andere werken perfect als begeleiding bij de beklijvende beelden, maar missen wat body om volledig op zichzelf te staan.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Explosions_In_The__The_Wilderness
geplaatst:
zo 11 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!