The White Days

Aan (zelf)vertrouwen geen gebrek: wie via dit debuutalbum zijn Weltschmerz uit de jaren 1980 wil herbeleven, heeft de keuze uit maar liefst vier verschillende formaten, uitgebracht in drie verschillende landen op evenveel labels. Uiteraard laten wij onze hartenpijn het liefste uit een op 100 exemplaren gelimiteerde cassette druppelen. Sommige groepsleden hebben een etnisch ambient-verleden in Rajna, maar daar schiet op ‘The White Days’ niet veel meer van over. Factice Factory brengt door ritmeboxen gestuurde coldwave, met uitwaaierende keyboards en krassende gitaren in de stijl van Factory-groepjes als Section 25 of dichter bij huis (en des te meer als we de gedeprimeerde stem in rekening brengen) Siglo XX. Jonge coldwave-groepen hebben de hatelijke neiging om via een overbodige cover hun invloeden nog eens extra in de zwarte verf te zetten, en dit keer is ‘Cold’ van The Cure het slachtoffer, en Français! En omdat we geografisch toch met één been in Zwitserland staan, kan ook het oeuvre van Grauzone als referentie dienen, want die band heeft heus meer (en betere) tracks gemaakt dan die eeuwige ‘Eisbär’. Terwijl wij twijfelen of dit nu goed gemaakt of goed nagemaakt is, haasten zwart-gevederde tegeldansers zich naar de dansvloer op de tonen van ‘Wie Raben’: zoekend naar scheuren en andere oneffenheden in de vloerbedekking, terwijl de lange haarlok op hun voorhoofd alles ondergaat wat de zwaartekracht hem dicteert. Wellicht zijn er met de letters van Matthias Yzebaert betere groepsnamen bij elkaar te puzzelen, maar het is dus Mayz geworden. Ook dit gelimiteerd cassettedebuut baadt deels in de sfeer van de vroege jaren 1980. De maker is professioneel vooral in visuele kunsten actief, maar hij beschikt ook over een batterij vintage synthesizers en een goed oor voor een sterke sequence. Af en toe doet zijn zang aan Clan Of Xymox denken, maar de muziek op ‘The Void’ is puur elektronisch, en sterk geënt op de eerste golf Belgische electrowave-groepen als A Split Second of Absolute Body Control. De indrukwekkende opener ‘To-Morrow’ herinnert ons zelfs (goedkeurend grommend) aan Front 242 voorloper Prothese. Mayz is echter meer dan een pure nostalgietrip: ook stijloefeningen en kruisbestuivingen in de richting van dance of industrial staan op het menu. Met de attitude zit het alvast goed: Thanks for nothing staat er op het hoesje. Vanonder een loden hemel, glimlachen wij donkergrauw ‘graag gedaan!

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
FacticeFactory_TheWhiteDays
geplaatst:
zo 2 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!