Mary Ocher levert met ‘The West Against The People’ een bijzondere plaat af, zoveel is zeker. Wat meteen opvalt, is de vertellende toon waarop de Russisch-Israëlische artieste ons doorheen dit album gidst. En vooral: de autoriteit die ervan uitstraalt – het verbaast ons niets dat Ocher ook aan poëzie doet. Haar stemgeluid bezit van nature een gedragenheid die teksten leven inblaast en zich perfect leent tot theatrale sfeerzetting, zo ook hier. Nergens is sprake van overbodige bombast, Ocher doet het puur op flair. Hetzelfde kunnen we zeggen over de instrumentatie die Ocher ondersteunt. Die is al even ongerept en vertrekt vanuit een instinctieve groove. Het is die combinatie van rudimentaire arrangementen en het profetische stemgeluid van Ocher die dit album haar grootsheid meegeeft – grandeur zelfs. “You may find things that will astound you”, zegt Ocher op ‘The Endlessness’ en daar twijfelen we geen seconde aan. Zeker niet wanneer ze ons op datzelfde nummer vaag doet denken aan een andere artieste wiens stem ons gewillig op de knieën doet gaan – een streepje Björk stelt ons zelden teleur. Bij momenten doet het geheel zelfs sjamanistisch aan, zoals op ‘My Executioner’, een nummer waarop de spanning te snijden is. Drijvende percussie, een dreigende baslijn en dan Ochers bezwerende stem – het soort hekserij waardoor wij ons hoofd maar al te graag op hol laten brengen. De spanning hoeft echter niet overal zo uitgesproken te zijn om ons bij de keel te grijpen. Luister maar naar afsluiter ‘Wulkania’, waarin Ocher haar stem enkel inzet om wat vormeloze klanken te scanderen. Gepaard met de broeierige muziek op de achtergrond is dat echter genoeg om ons in een nachtmerrie te doen belanden waarvan Kafka wou dat hij ze gedroomd had. We zeiden het al: een geboren vertelster, deze Mary Ocher.