De bende rond Jim James heeft de afgelopen maanden niet stilgezeten. Ze maakten genoeg songs om twee platen te vullen. Deel één verschijnt nu en krijgt als titel ‘The Waterfall’ mee. Dat, en een spuuglelijke hoes. Volgend jaar verschijnt dan het nog titelloze tweede deel. Deze plaat is hun zevende nadat ze in 1999 debuteerden met ‘The Tennessee Fire’. Nog altijd vieren ze hun voorliefde voor indierock, Americana en vage country bot op hun platen. Langzaam schoven daar soms nog elementen uit spacerock of soul in. Zo ontwikkelde zich een geluid dat herkenbaar is. Altijd is er die herkenbare, nog altijd wat benepen stem van zanger Jim James. Op dit album valt die stem met de deur in de licht elektronische opening van ‘Believe (Nobody Knows)’. Een nummer dat al snel de allures krijgt van een kleine hymne. In ‘Like A River’ houden ze het dan weer eerder klein. Met behulp van een spaarzame tokkel op de gitaar en een licht stuwende ritmesectie schuifelen ze door dit kleinood. ‘In Its Infancy (The Waterfall)’ drijft dan weer op een stukje gitaar dat zou kunnen toebehoren aan Nels Cline (Wilco) en een versnelling in het refrein. Het hoogtepunt wordt tot het einde bewaard. In slotnummer ‘Only Memories Remain’ bezingt James verloren gegane relaties en vriendschappen. Al bij al weer een meer dan geslaagd album van My Morning Jacket met toch deze bedenking. Al meer dan vijftien jaar is My Morning Jacket die in Europa nooit echt groot wordt terwijl gelijkaardige bands als Fleet Foxes of nog recenter The War On Drugs naar grote hoogten zijn gestuwd. Waar dat aan ligt kunnen wij niet echt bedenken.
