De laatste keer dat we Steve Gunn live aan het werk zagen was op 9 november 2016. Die datum doet ertoe, want alle muzikanten waren die ochtend wakker geworden met het nieuws dat de Oranje Imbeciel de komende vier jaar hun potus zou wezen. Het hoeft niet gezegd dat er die avond niet op een ‘fuck’ gekeken werd in de bindteksten. Van die verbetenheid weinig sporen op ‘The Unseen In Between’. Gunn -ooit nochtans een kwaaie hardcorekid- levert hier zijn meest traditionele singer-songwriteralbum tot op heden af. De liedvorm staat centraler dan ooit en Gunn -nooit een natural born singer, maar eerder een zanger in dienst van de gitarist-songschrijver- zingt zelfverzekerder dan voorheen. Snarenplukker par excellence James Elkington is natuurlijk weer van de partij (en stond dit keer ook in voor de strijkersarrangementen) en ook Meg Baird komt weer achtergrondstemmen verzorgen. Maar de meest opgemerkte gast is Tony Garnier -dé Tony Garnier van Bob Dylans liveband, jawel- op bas. Maar u wil natuurlijk weten of de singer-songwriter even hard deugt als de gitaargod. Jazeker! ‘Vagabond’ is topmateriaal, met een frivool arrangement, jangly gitaartjes die aan XTC herinneren en vederlichte zang van Meg Baird. Het sober gearrangeerde ‘Stonehurst Cowboy’ is een mooie ode aan Gunns recent overleden vader: breekbaarder hoorden we Gunn nooit zingen. ‘Morning Is Mended’ heeft dan weer een Richard Thompson-twistje – extra punten voor goeie invloeden. Van ‘Luciano’ is alleen al de lang uitgesponnen outro -Meg Baird en Gunn die mekaar als zingende sirenen naar de kroon steken- reden genoeg om keer op keer te luisteren. Die prachtige outro’s zijn overigens een constante: ook de gitaar-erupties op het einde van ‘New Familiar’ en het bucolische einde van ‘Paranoid’ horen tot de hoogtepunten van de plaat.
Gunn producete enkele jaren geleden Brits singer-songwriter Michael Chapmans langspeler ’50’ (inderdaad ongeveer krasse knars vijftigste worp sinds 1969!) en dat is blijkbaar bevallen want ook op Chapmans nieuwe ‘True North’, mocht hij in het producerspluche plaatsnemen. Ook hier een aardige line-up met de legendarische sessiemuzikant BJ Cole (David Sylvian, John Cale, The Orb, Björk) op pedal steel en John Peels favoriete folkchanteuse Bridget St John op backings. Prima songs ook op deze plaat, maar onze favoriete tracks zijn misschien nog wel de twee instrumentaaltjes en dan vooral ‘Caddo Lake’, waarop Chapman, Cole en Gunn zich op indrukwekkend simpele wijze een melodieus meesterlijk driespan tonen. Eén keer gaat Chapman uit de bocht: het zowel tekstueel als muzikaal nogal banale ‘Youth Is Wasted On The Young’ had producer Gunn misschien beter uit de muzikale annalen laten verdwijnen.