De poolcirkel genereert zijn eigen specifieke sferen. Dat lijken de Noorse contrabassist Jo Berger Myhre en de IJslandse toetsenspeler-annex-drummer Ólafur Björn Ólafsson je op ‘The Third Script’ duidelijk te willen maken. Er hangt een grijze mist over de muziek van dit tweetal. Bewegingen zijn traag. Minuten lijken zich urenlang voort te slepen. Dat is ontspannend, net als de muziek van trompettist Nils Petter Molvaer, met wie Myhre vorig jaar de cd ‘Buoyancy’ opnam. Op het titelnummer doet Ólafsson niet veel meer dan een paar tonen aanhouden, terwijl de bassist een kwartier lang in lange glijdende passen voortstapt, soms een paar noten plukt. Ze hebben al even weinig haast als het IJslandse landschap tijdens de lange poolnacht. Op ‘Orifice’ komt er meer schot in de zaak wanneer Ólafsson zijn trommels ter hand neemt. Hij geeft je het gevoel dat de tijd losgekomen is uit het pakijs, en weer op drift geraakt is. ‘The Third Script’ doet niet aan uitspattingen. Wat de twee musici mede te delen hebben, is eerder naar binnen gekeerd dan naar buiten gericht. De rusteloze geesten onder ons zouden hun geduld kunnen verliezen tijdens het luisteren, maar eigenlijk is dit een goed middel tegen ver uitgebouwde ongedurigheid. Even gas terug, de luie stoel opzoeken, en je onderdompelen. Kan geen kwaad.