Wanneer de erfgenamen van Coil in ogenschouw genomen worden, komt men nogal snel uit bij de drie pikzwarte hanenkammen van respectievelijk Massimo en Pierce (Black Sun Productions en Anarcocks) plus Thighpaulsandra.

De minder opvallende studiotovenaar Drew McDowall wordt wel eens vergeten, en dat is zwaar ten onrechte want sinds de jaren 1990 heeft hij mee zijn stempel gedrukt op de dreunende en abstracte composities van Coil.

De bekendste manifestatie is natuurlijk Time Machines, de drugdrones die hij door middel van heruitgaven en concerten onder de aandacht blijft houden. Op zijn derde soloalbum (vinyl of download) hoef je ook niet lang te zoeken waar hij vandaan komt. Al snel word je bewustzijnsverruimend ingekapseld door loops van geluidsexperimenten met een rituele ritmeopbouw, drones en vervormde stemmetjes.

Echte vocalen zal je op deze plaat niet terugvinden, maar los daarvan zou ‘The Third Helix’ een perfect zusteralbum kunnen zijn voor al wie na ‘Black Light District’ (Eskaton, 1996, maar recent meervoudig heruitgebracht) nog zin heeft om veertig minuten verder te trippen. Kortom, de man mag er dan wel eerder als een gemiddelde Britse voetbalsupporter uitzien dan als een performanceartiest, het is wel degelijk zijn geestverruimende ambient die er het beste in slaagt om de spectrale elektriciteit van Coil door alle dimensies heen sidderend door ons skelet te jagen.