The Summoner

Na twee uitstekende platen waarop Pepijn Caudron met een heleboel samples prachtige Gotische horrormuziek ten gehore bracht, maakt hij op zijn derde album gebruik van een ensemble van twaalf strijkers (en, op één nummer, een metalband). Na een lange, zeer langzaam in toon en spanning toenemende opening barsten de strijkers los in crescendo’s van haast willekeurige tonen. De muzikanten slaan op hun instrumenten, brengen clusters van atonaliteit ten gehore, zakken dan weer af naar minimale tonen, onder hoge spanning. Het doet me soms denken aan Gyorgy Ligeti’s ‘Atmospheres’. Zwaar, bij vlagen loodzwaar, en dat is niet vreemd, want Caudron componeerde ‘The Summoner’ na het overlijden van een aantal vrienden in korte tijd. De nummers volgen de traditionele fasen van rouwverwerking – ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Tegelijk klinkt de plaat me niet als een directe vorm van rouwverwerking in de oren. Ik heb zelf gelukkig weinig aan rouw hoeven verwerken in mijn leven, maar wat ik bij anderen heb gezien is vaak rauw, onvoorspelbaar en intiem. Begrippen die op ‘The Summoner’ maar ten dele van toepassing zijn; de plaat klinkt me meer als een abstractie van die vijf fasen. Plus een extra, voorlaatste stap die Caudron ‘The Summoning’ heeft gedoopt, het ontbieden. Die nieuwe toevoeging aan het Kübler-Ross-model breekt ook de stemming van de plaat; na zeven minuten opbouwende drones valt de Belgische post-hardcore/metalband Amenra in. Wat er precies ontboden wordt blijft raden. Een einde aan de rouw misschien, want het nummer klinkt als een wanhopige schreeuw in een poging om verlost te zijn van depressies. ‘The Summoner’ vereist veel werk, en blijft ook dan nog moeilijk toegankelijk. Begrijpelijk, want weinig is zo intiem en persoonlijk als het leed om verlies.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Kreng_The_Summoner
geplaatst:
di 30 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!