The Sparrow

Redelijk verbluffend spul. Adam Kalmbach maakt intussen al bijna anderhalf decennium muziek met eenmansproject Jute Gyte, wat op Bandcamp alleen al zo’n twee dozijn releases opleverde. Hij profileert zichzelf resoluut als metal, black metal meer bepaald, maar wat hij ermee uitvoert, is zoveel meer dan dat. Het titelnummer is een twintig minuten durende microtonale symfonie waarin razende gitaarlagen op elkaar (en een repetitief hakkend ritme) worden gelegd volgens zorgvuldig uitgedachte patronen, waarbij voortdurend gespeeld wordt met toonhoogtes en ritmische verschuivingen, terwijl er ook een grondtoon (drone) bewaard blijft. De hele technische uitleg valt trouwens te lezen op Bandcamp. Het leidt alleszins tot een resultaat dat zowel uit z’n voegen barst als gegidst wordt door een coherent leidend principe, dat even veel heeft met noise als met Glenn Branca, Krallice en Richard Wagner. Het verbaast dan niet dat Kalmbach zich ook laat inspireren door invloedrijke twintigste eeeuwse componisten als Partsch, Krzysztof Penderecki en Iannis Xenakis. Tweede helft ‘Monadanom’ blijft weg van de opgefokte black metalrazernij en duikt resoluut in de wereld van avant-garde. Her en der vallen namen en referenties als Karlheinz Stockhausen, Liturgy, Khanate, Steve Reich en Tim Hecker, en dat is misschien nog niet zo slecht gevonden, want Jute Gyte bewandelt een fascinerende weg tussen vormexperiment, intensiteit en mysterie. Even onwerkelijk als fascinerend voor oren en geest.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Jute_Gyte_The_Sparrow
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!