Zanger / gitarist Francis Rencoret, bassist Fredrik Cronsten en drummer Wille Alin hebben Stockholm, Zweden als thuisbasis. Eind 2010 besloten ze een bandje op te richten, en gaven hun band de bedrieglijke naam Dean Allen Foyd. Het lijkt de naam van een bluesbard uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten, en toch geeft het iets te maken met de debuutplaat van dit trio. Tussen de psychedelica zit namelijk een behoorlijke scheut blues verweven. Meestal starten ze een song met een reguliere melodie, maar al snel gaan ze gecontroleerd jammen. Veel van de songs faden op het einde weg, wat op een podium ongetwijfeld niet zal gebeuren. Dan kan het trio ongebreideld trippen en hun songs verder uitwerken, langer maken. Vooral de jaren 1960 en 1970 zijn van invloed op het geluid van de mannen, die heel wat hebben opgepikt van Syd Barrett en Arthur Lee, boegbeeld van Love. Wat hen nog dat tikkeltje meer in de bloemen zet, is het gebruik van fluiten, theremin, strijkers en een slidegitaar hier en daar. Deze extra instrumenten verruimen weliswaar het geluid, tegelijk drenkt het de band nog dieper in een ver verleden toen hippies de tegencultuur vormden. Toch zijn het negen nummers die behoorlijk goed in elkaar steken en onderling voldoende variatie bieden om niet te vervelen. Groot, zelfs binnen het eigen genre, zullen de Zweden nooit worden. Het zal ook niet de bedoeling zijn. Zich amuseren en tijdloze nummers opnemen is allicht de hoofdbetrachting van Dean Allen Foyd, en gelijk hebben ze.
