The Slow Creep Of Convenience

De Australische toetsenspeler en componist Anthony Pateras begint aardig op stoom te komen. Dit jaar heeft hij al vier cd’s uitgebracht op zijn eigen label Immediata. Nu liggen daar een samenwerking met violist Erkki Veltheim, ‘The Slow Creep Of Convenience’, en een met pianist Chris Abrahams, bekend van het improvisatie-trio The Necks, ‘Music In Eight Octaves’. Met beiden beweegt hij zich op een terrein waar compositie en improvisatie nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. ‘The Slow Creep’ is een onafgebroken, vijftig minuten durend duet van orgel en viool, dat hij opnam in een kerk in Melbourne. Veltheim schuurt zijn tonen rakelings langs de uitgestrekte akkoorden die Pateras speelt, waardoor levendige velden ontstaan waarin alles fluit, gonst, trilt, bonst en pulseert. Net wanneer je denkt dat je wel weet hoe de muziek zich verder zal ontrollen, breekt Pateras met het patroon en duikt hij naar de onderste registers van het instrument, om daar vervolgens weer uit op te stijgen, maar er tenslotte zacht sluipend weer naar terug te keren. Ook ‘Music In Eight Octaves’ duurt vijftig minuten. De muziek is echter radicaal anders. Pateras en Abrahams hebben het opgenomen onder de naam 176, twee keer het aantal toetsen op een doorsnee piano. De muziek is in vier lagen over elkaar heen opgenomen, steeds in een ander octaaf, zodat het hele toetsenbord aan bod komt. Het is een werveling van noten die doet denken aan de muziek die de dansende pianola’s van Conlon Nancarrow produceerden. Ritmes, woeste notenslingers, puntige hamerstukken draaien in een dolle dans om elkaar heen, en creëren stormwinden die, over lange, lange mijlen opgejaagd in ziedende razernij, oceaangolven geselen tot hoog opspattende massa’s ontembare energie.

tekst:
René van Peer
beeld:
Anthony_PaterasErk_The_Slow_Creep_Of_
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!