Zo halverwege het vorige, met Britse gitaarpop overwoekerde, decennium, was de aanwezigheid van The Chap een verademing. Deze experimentele en eclectische band viel op tussen hun generatiegenoten door alle bouwstenen van de westerse popmuziek om te draaien en daar vervolgens niet veel van heel te laten. Alle trucjes uit het rock-’n-rollhandboek werden opzichtig en zelfbewust misbruikt om quasi-nonchalante, ironische liedjes te vervaardigen, die op de beste momenten deden denken aan het werk van bands als The Monochrome Set of het Duitse Trio. Na de ultieme zelfbeproeving – het maken van een ironieloos album met ‘We Are Nobody’ in 2012 – is The Chap nu als vanouds terug met het hartverscheurend toepasselijk getitelde ‘The Show Must Go On’. Dit album bestaat uit een aantal korte, lawaaiige, postpunknummers over van alles en niets. De nummers die over iets lijken te gaan (‘Epic Tolerance’) nemen hun onderwerp niet echt serieus; en de liedjes over niets bestaan soms alleen uit jabbertalk (‘Jammer’). Wellicht is deze zelf-referiëntiele, lichtelijk nihilistische benadering tot popmuziek het enige logische antwoord op de constante recyclage van dezelfde paar muzikale ideeën die men op de radio en ver daarbuiten hoort. ‘The Show Must Go On’ is dan ook een album voor de muziekluisteraar die al duizenden rockbandjes en hun ongeïnspireerde albums heeft gehoord en zich inmiddels geen raad meer weet met alle bewezen formules die maar niet willen verdwijnen. The Chap is er om hen te vermaken en hun verstand te redden!
