The Ship

“I’m the king of the world!”, de vocale tics van Celine Dion, “You jump, I jump, remember?”, dat ellendig orkestje dat maar blijft doorspelen, et cetera: allemaal zaken waar we ongewild aan herinnerd werden toen we de aankondiging lazen voor het nieuwe album van Brian Eno. De ambientpionier liet zich voor ‘The Ship’ immers inspireren door godbetert de Titanic. Gelukkig haalde Eno geen inspiratie bij de popcornprent van James Cameron, maar bij de mythologie rond het onzinkbare schip dat de menselijke macht over de natuur moest symboliseren. ‘The Ship’ telt amper twee composities die beiden makkelijk de twintig minuten overstijgen, waarvan het tweede in drie delen werd gesplitst. In het titelnummer zingt Eno met bijzonder lage en vervormde stem over golvende synths. Beklemmen doet het niet, zijn stem dobbert maar wat rond over de futloze ambienttonen. Op ‘Fickle Sun (ii) The Hour Is Thin’ hijst Eno ene opmerkelijk gast aan boord: de Britse acteur Peter Serafinowicz leest er, begeleid door een spaarzame piano, een gedicht voor dat het centrale thema van dit album onderschrijft, het falen van de mensheid. De piano loopt door in een vrij overbodige cover van ‘I’m Set Free’ van The Velvet Underground, waar finaal een sprankel hoop van uitgaat. Zo is ‘The Ship’ een album dat werkt als concept, maar waar we muzikaal toch wat op onze honger blijven zitten. Een grootse Titanic is dit schip niet geworden, eerder een bescheiden reddingssloep die met een dof geluid het Siberische water raakt en wellicht nooit land in zicht zal krijgen. Hopelijk herpakt Eno zich, en zet hij de volgende keer opnieuw koers richting spannendere oorden.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Brian_Eno_The_Ship
geplaatst:
zo 11 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!