Wie regelmatig een vrij geïmproviseerd concert meepikt en vertrouwd is met enkele van de extended techniques die deel zijn gaan uitmaken van het arsenaal van heel wat artiesten die actief zijn binnen die scene, die kan ook wel verder op de tast. Voor vele anderen zal het doorknippen van de directe band tussen oog en oor een beproeving zijn. Altsaxofoniste Christine Abdelnour en pianiste Magda Mayas, die eerder al samen te horen vielen op ‘Teeming’ (2010) en ‘Myriad’ (2012), zijn twee artiesten die doorgaans buiten het conventionele spectrum van hun respectievelijke instrumenten actief zijn. Abdelnour beschikt over een resem excentrieke technieken waarmee ze de meest ongewone geluiden ontlokt aan haar altsax: geruis, geplop, gesidder. Lipspanning en talloze manieren waarop adem, tong, tanden en mondholte ingezet worden, zorgen voor een verhaal met min of meer vaste bestanddelen, maar die wel elke keer op een andere manier in elkaar gepast worden. Idem voor Mayas, die minstens even vaak aan haar piano staat als zit, om de buik van het instrument te vullen met preparaties, waardoor het een XL-klankkast van ongehoord geluid wordt, met roterende oppervlakken, allerhande percussief gestommel en zinderende texturen. Op zich vooral een feest van abstractie, maar de twee zijn zo goed op elkaar afgestemd, vinden zo kwiek een antwoord op elkaars input, dat het steevast gaat om gelijkopgaande bewegingen, fysiek en mentaal, waarbij de twee soms lijken te evolueren als één organisme met twee breinen. De relatief bescheiden duur van deze performance (vijfendertig minuten) zorgt ervoor dat het verteerbaar blijft, al is dit ook net het soort release dat je soms alle besef van tijd doet vergeten. Het doet alleszins ook hopen dat er meer op komst is, nu Abdelnour na een stilte van zeven jaar weer van zich laat horen met Chris Corsano (op Relative Pitch Records) en nu ook Mayas. Met deze release heeft het Noorse Sofa Music zijn twintigste jaar mooi ingezet.