The Second Original Silence

Je zou ze een ‘free improvised rock supergroup’ kunnen noemen. Maar ja, what’s in a word? Anderhalf jaar na hun sterke debuut komen de Zweedse tenorblazer Mats Gustafsson en de Noorse slagwerker Paal Nilssen-Love (The Thing), Ex-gitarist Terrie, Sonic Youths Thurston Moore, de Italiaanse Zu-bassist Massimo Pupillo en elektronica magiër Jim O’Rourke met een tweede Original Silence-album dat ook zo heet. Dat schept duidelijkheid.
Evenals de eersteling betreft het een live-registratie. Ditmaal van een concert op 28 september 2006 in Rome. Dat het resultaat wederom overrompelend is zal niemand verbazen. Geen seconde verveling bij dit sextet. Daarvoor zijn de mannen in dit geval stuk voor stuk te bedreven in het improviseren en kennen ze de valkuilen goed genoeg om ze te omzeilen.
Het relatief korte openingsstuk begint nog ritmisch, in een typische Ex/Zu-stijl, waarin Gustafsson, Moore en O’Rourke steeds meer mogen ontregelen. Daarna gaat het in ‘A Sweeping Parade of Optimism – Blood Streak’ ruim tweeëntwintig minuten ‘los’, waarbij Gustafsson zijn toeter soms laat hinniken als een paard in de lentewei. In het derde stuk mag O’Rourke eerst uitgebreid de elektronica laten piepen en brommen, waarna Mats en Terrie fascinerend met elkaar in dialoog gaan. Maar dit blijft de track waarin de ‘noise’ centraal staat. Waarna het in de finale tenslotte weer draait in het reageren op elkaar. Dialogen, drie- en vierspraken waarin de musici aan elkaar gewaagd zijn, ondanks de dominantie die krachtpatser Gustafsson graag ten toon spreidt.
Geen muziek die je bespreekt in termen van ‘beter’ of ‘minder’. Wel kun je vaststellen of een album ‘werkt’ of niet. Of het doet wat het moet doen: fascineren. De luisteraar kluisteren, uitdagen, aan het denken zetten, naar meer doen verlangen. En dat doet de Original Silence hier zondermeer.

tekst:
Peter Bruyn
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!