Mick Sussman is nog maar net warm gelopen met de software die hij geschreven heeft om muziek op te koken. Een jaar na zijn debuutalbum is er nu een opvolger, dat hij ‘The Rosenberg Algorithmic Music Generator: Selected Works, Vol. 2’ genoemd heeft. Deze droge maar rake benaming maakt hij goed met de titels van de individuele tracks, die eveneens uit de hoge hoed van driftig goochelende nulletjes en eentjes tevoorschijn getoverd lijken te zijn. ‘Redecoration Faultfinding’, ‘Abruptly Fabulous’, ‘Seminal Wallflower’ -een eindeloos grote zaal vol typende chimpansees had het hem niet verbeterd. Als geestverwanten noemt hij de Amerikaanse componisten Harry Partch en Conlon Nancarrow. De ene ontwierp een stemmingssysteem dat qua uitgangspunt afwijkt van wat in westerse muziek gangbaar is, met eenendertig tonen binnen het octaaf. De andere schreef muziek voor pianola’s door handmatig gaatjes te stansen in de rollen waarmee deze instrumenten aangestuurd worden, en wordt daarin beschouwd als een voorloper op het gebied van van computermuziek. Nancarrow liet de pianola’s de meest uitzinnige ritmes, ritmecombinaties en melodische structuren spelen, die door tien (of twintig) mensenvingers niet uit te voeren zijn. De muziek die Rosenberg, genoemd naar Sussmans uitvindende overgrootvader, produceert komt vaak dicht in de buurt van Nancarrow, al zijn de klanken meer divers. Ze zijn ook meer gevarieerd dan op ‘Vol. 1’, door aanpassingen aan de software. Er is sprake van slagwerk, bas en verschillende solostemmen. Alles digitaal, natuurlijk. Of je hiermee veel vrienden zult maken op een feestje is de vraag, maar met de juiste instelling is er toch heel wat plezier aan te beleven. The Residents in een luchtballon vol lachgas en raketbrandstof. Zoiets. Probeer ‘Wretch Mime’ maar eens. Nerdy waanzin. Dwarse idiotie. Roboteske gelukzaligheid.
