Public Service Broadcasting verraste twee jaar geleden met âInform Educate Entertainâ, waarop het Britse duo flarden uit allerhande oude voorlichtingsspotjes van het Britse filminstituut plaatste over krautrockritmes. Het leverde nu eens dansbare, dan weer grappige resultaten op, maar meteen rees de vraag of dit trucje te herhalen viel op een tweede album. Nu âThe Race For Spaceâ er is, kunnen we daar volmondig ja op antwoorden. Waarom? Omdat de samples niet langer lukraak gekozen werden, en er meer werk gestoken is de muzikaliteit van de nummers. De opnames die Public Service Broadcasting ditmaal gebruikt, hebben allemaal te maken met de strijd om de ruimte die Amerika en de toenmalige Sovjetunie voerden in de jaren 1960. âThis is the beginning a new era for mankind, the era of men’s cosmic existanceâ, klinkt het aan het begin van âSputnikâ. Een motorische beat, aanzwellende synthesizers en livedrums zorgen voor een meer dan zeven minuten durende prijsbeest. Bij dit soort kosmische taferelen horen nog steeds krautrockritmes uit de jaren 1970, maar Public Service Broadcasting breidt zijn muzikale universum uit. Zo doen de gitaren van âE.V.A.â en afsluiter âTomorrowâ denken aan de math rock van Battles. Het opzwepende âGagarinâ wordt voorzien van een stevig stel blazers en âValentinaâ – naar de Russische Valentina Tereshkova, de eerste vrouw in de ruimte – neigt door de wazige zang zang van de droompopmeiden van Smoke Fairies dan weer naar Cocteau Twins. Ook Ghost Culture, het alias van de vierentwintigjarige Brit James Greenwood, ent zijn geluid op een stroming uit de jaren 1970. Zo vormt het kille, minimale en dreigende van de coldwave de basis voor Greenwood zijn popsongs. De synthsequenties rollen stuk voor stuk uit zijn Korg synthesizer en klinken duister en onderkoeld. Ghost Culture ging op eerdere ep’s vooral instrumentaal tewerk en je hoort dat de vocale nummers hier ook puur instrumentaal sterk genoeg zouden zijn om overeind te blijven. Al vormt Greenwood zijn zachte zangstem zeker een meerwaarde op de rustigere tracks als âHowâ en âGlaciersâ. Het geluid van âGhost Cultureâ mag dan wel zijn oorpsrong in de jaren 1970 vinden, toch integreert Greenwood ook een pak hedendaagse elementen, zo lijken de dreigende dupstepbassen aan het begin van âArmsâ rechtstreeks uit de koker van Kode9 te komen. Door op een gitzwarte basis menselijke toetsen aan te brengen, toont Ghost Culture aan dat zwart vele schakeringen heeft.
