De meest subversieve bands zijn vaak de kortste levens beschoren. Zo ook het excentrieke hiphoptrio Death Grips. Daar leek het toch op toen de band vorige zomer een foto van een servet de wereld instuurde, waarop geschreven stond dat Death Grips er officieel mee ophoudt en de groep alle geplande optredens annuleert, net toen er een tour met Nine Inch Nails en Soundgarden in de steigers stond. Enkele weken eerder had dit Amerikaanse trio nog het album ‘Niggas On The Moon’ gratis op het net gezwierd. Nu brengt Death Grips die plaat alsnog fysiek uit: samen met het nieuwe ‘Jenny Death’ vormt ze het dubbelalbum ‘The Powers That B’. Met zijn acht nummer is ‘Niggas On The Moon’ een kort album, dat je niet bij de keel grijpt zoals de vorige albums van de band dat wél deden. Drummer Zach Hill ging aan de slag met vervormde stemsamples van Björk en de plaat steunt te vaak op dit trucje. Op ‘Jenny Death’ gooit Death Grips het over een andere boeg: minder klinische klanken, meer livedrums, synthesizers en gitaren. Het levert een punky geluid op en het krachtige gitaarspel van Nick Reinhart brengt onder meer ‘Centuries Of The Damn’ en ‘On GP’ naar een hoger niveau. Toch moeten we op einde van de rit concluderen dat het schokeffect van deze band stilaan uitgewerkt is. Is ‘The Powers That B’ de laatste stuiptrekking van Death Grips? Wellicht niet, want de band treedt opnieuw op en het afsluitende nummer ‘Death Grips 2.0’ suggereert meer. Maar is er nog wel een toekomst voor Death Grips als toonaangevende band? Daar zijn wij na deze middelmatige dubbelaar niet zo zeker van.
