The Poet’s Park

Burgundy Bloom is het pseudoniem van de Amsterdamse singer-songwriter Martin Hoekstra, naar wiens echte naam we overigens even moesten zoeken. Wat wel meteen duidelijk werd, is dat het om een ambitieuze man gaat. Hij maakt popmuziek vanuit een achtergrond in klassieke muziek, en zijn liedjes schetsen naar eigen zeggen “an almost classical-impressionistic, musical landscape painted by the piano.” En ja hoor, binnen enkele minuten maakt zijn debuutplaat ‘The Poet’s Park’ de zodoende verwachtingen waar: Hoekstra houdt van het grote gebaar, van theater, van gevoelens en van literatuur. Denk Patrick Watson, denk Antony, denk Tori Amos. Denk aan een rijkelijk versierde taart waaraan de gastvrouw uren heeft zitten zwoegen in de keuken, maar waarvan je na twee hapjes al een beetje buikpijn krijgt. Hoekstra is van het type eenzame ziel met zijn hoofd vol grootse dromen, voor wie een popliedje van 3 minuten te min is, die thuis achter de piano hemelbestormende mini-opera’s zit te schrijven en die zijn teksten declameert als waren het Bijbelverzen. U merkt het, een zekere ironie kunnen wij hier niet onderdrukken. Geef ons maar wat indie-waardige ironie, of een beetje humor of iets van een teken dat het alles maar spel is. Niets daarvan bij Burgundy Bloom. Niet dat Hoekstra’s muzikale gaven ons helemaal niet aanstaan. We zouden bijvoorbeeld heel graag horen dat hij zoiets als die fijne instrumentale bridge in ‘Transformation of the Garden’ met die lekker ratelende percussie gewoon 4 minuten zou volhouden en al die labyrinten eromheen zou afbreken. Maar dat wil Hoekstra waarschijnlijk niet, en gelijk heeft-ie. Hoekstra mikt hoog, hoger dan deze recensent. Het zij hem van harte gegund.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
BurgundyBloom_ThePoetsPark
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!