Blueneck, een kwintet uit het noorden van Somerset, is actief sinds 2000. Hun eerste plaat kwam er echter pas in 2006 (‘Scars Of The Midwest’). Sinds 2011 is de band opgenomen in de alsmaar groter wordende Denovali-familie, waar hun ietwat dromerige postrock goed op zijn plaats zit. Veel albums brengt Blueneck niet uit, omdat het vijftal eindeloos schaaft en prutst aan de nummers, tot ze naar hun bevinden de perfectie benaderen. Die secure werkwijze leverde hen wel al heel wat mogelijkheden op om soundtracks te leveren voor independent-films en series op bijvoorbeeld de zenders HBO en SyFy. Voor ‘The Outpost’ overtreft de band zich door slechts anderhalf jaar uit te trekken voor acht nummers, een record wat hen betreft. Dat komt door de werkwijze, want eigenlijk was ‘The Outpost’ bedoeld als uitstapje van singersongwriter Duncan Attwood en gitarist Rich Sadler. Beiden kwamen echter al snel tot de bevinding dat ze er net zo goed producer Matt Sampson en bassist Ben Paget bij konden betrekken. En bij uitbreiding eigenlijk gewoon Blueneck zoals het al altijd was. Het uiteindelijke resultaat is een echte Blueneck-plaat waarin de ietwat spooky zang van Attwood in mooi contrast staat tot de postrock die we van deze band kennen. De postrock wordt echter meer dan voorheen gedragen door elektronica allerhande. Het merendeel van de acht nummers klinkt dan ook eerder als epische elektronische pop dan als pure postrock.’The Outpost’ klinkt uitermate toegankelijk, ook omdat de alom aanwezige postrockcliché’s zoals gitaarstormen hier helemaal ontbreken. Postrock is bij Blueneck gewoon het vertrekpunt waarop verder wordt gebouwd richting dromerige pop. Subheim alias Kostas K. uit Berlijn bouwt al enkele platen aan een universum van elektronische muziek die wordt gebouwd op field recordings, traag evoluerende beats, hypnotiserende melodieën en echoënde stemmen. In 2015 verscheen ‘Foray’ op Denovali, en nu komt hij opdraven met het vier nummers tellende ‘Trails’. Drie nieuwe nummers en een verrassende remix van de hand van John Lemke. Lemke neemt opener en titelnummer ‘Trails’ onder handen en maakt er een bezwerende technotrack van. Het nummer is oorspronkelijk een ietwat dromerige soundscape die neigt naar ambient en leent zich uitstekend voor de benadering van Lemke, die het nummer een paar minuten korter maakt, maar tevens de hypnotiserende factor vertienvoudigt. ‘Forsaken Pt. II’ en het ietwat overbodige ‘Ego’ houden de twee versies uit elkaar. Vooral eerstgenoemd nummer roept beelden op van treinreizen door donkere landschappen. Dat beeld geldt eigenlijk voor alles wat Subheim tot nu toe maakte. Er zijn veel slechtere deuntjes denkbaar voor dat soort trips.
