The Miner’s Hymns

Jóhann Jóhannssons ‘The Miner’s Hymns’ is de soundtrack bij de gelijknamige documentaire van Bill Morrison. Deze experimentele filmmaker werkte eerder al samen met talloze componisten, waaronder Gavin Bryars, Henryk Górecki en Harry Partch. Met Jóhann Jóhannsson maakte hij een nostalgisch portret van de koolmijnindustrie in het Britse stadje Durham. Een cultuur die onherroepelijk stierf toen Margaret Thatcher in de jaren 1980 de verliesgevende mijnen sloot. Jóhannsson maakte veel van de muziek op voorhand, waarna Morrison er archiefbeelden bij zocht en bewerkte. De muziek roept beelden op van een geïmplodeerd blazersorkest; alsof één moment uit een mijnwerkersfeest ergens stil is blijven staan in de tijd en de 150-jarige muzikanten nog steeds ergens te vinden zijn, vastgelopen in een eeuwigdurende noot. Vergelijkbaar met ‘The Sinking Of The Titanic’, het werk van Bryars waarin hij fantaseerde dat de muziek van het orkest op de Titanic, dat al spelend ten onder ging, nog altijd ergens in de ether hangt, en waarin hij probeerde die dolende klanken te vangen. Uit datzelfde muzikale niemandsland dook Jóhannsson zijn ‘Miner’s Hymns’ op: muziek waarin tijd en ruimte lijken te zijn opgelost en waarin het wemelt van de geestesgedaantes en duistere geschiedenissen. Zoals de muziek van Arvo Pärt en Pauline Oliveros gaat deze muziek nergens heen, noch komt ze ergens vandaan: ze is. Slechts helemaal aan het einde, in slotstuk ‘The Cause Of Labour Is The Hope Of The World’, komt de boel in beweging, in een optimistische gedachte dat de mijnwerkers niet dood zijn, maar hun zaak en hun leven nog altijd doorgaat in onze zaak, ons leven. De beelden van ‘The Miner’s Hymns’ hebben we nog niet gezien, maar de muziek is alvast adembenemend. Een prachtig monument voor een dode cultuur.

tekst:
Benjamin van Vliet
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!