The Inheritors

Eind 2006 dreef James Holden met ‘The Idiots Are Winning’ een wig tussen voor- en tegenstanders. Op dat debuut ging de Border Community-baas immers erg expressief te werk: bijzonder plastisch schetste hij wilde en onbeheerste impressies. Een minutenlange stilte werd gekoppeld aan beenharde techno en paranoïde bleeps. Zeven jaar later meet de Brit zich nog steeds diezelfde punkatittude aan, maar hij weet zich veel genuanceerder uit te drukken. Zo kent ‘The Inheritors’ een rijkere textuur dan het debuut. Meer dan vijfenzeventig minuten lang begeestert Holden met analoge synthesizers, gitaren, blazers (het jazzy ‘The Caterpillar’s Intervention’) en opvallend weinig beats. Holden heeft begrepen dat de regeerperiode van de pure minimale techno voorbij is, met de dansvloer heeft ‘The Inheritors’ dan ook nog maar weinig affectie. Geïsoleerde panden en verduisterde plekken vormen de nieuwe biotoop. ‘Delabole’ creëert nog wel de illusie van vreugde, maar is in realiteit een beklemmende angstdroom. Iets vrolijker zijn de copieuze, smeuïge synths van ‘Blackpool Late Eighties’ die sinds Ford & Lopatin en Symmetry weer helemaal in zijn. Wie nu opnieuw luistert naar ‘The Idiots Are Winning’, hoort dat de beperkingen van toen zijn weggewerkt. Was dat debuut een voorhamer die je gewelddadig neerhaalde, maar die je evenzeer kon ontwijken, dan is ‘The Inheritors’ een sluipend virus dat eenieder onderhuids bekruipt. Willen of niet, ondergaan zal je.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Holden_TheInheritors
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!