De Londonse improvisatiescene bouwt niet alleen voort op jazz en vrije improvisatie is niet het enige doel van die scene, blijkt uit dit debuutalbum van Vole. Roland Ramanan de trompettist van dit trio omschrijft Vole zelf als punk, funk and improv. Sterke punk en rock-elementen maken dat de improvisatie erupties in de eerste nummers van het album een tiental jaren verouderd klinken. Die errupties vol rock-gerelateerde riffs en als een wilde aap schreeuwende trompet worden afgewisseld met momenten van meer verstilde improvisatie. Een sluimering waarin zeker door het contrast met de luidere onderdelen een nieuwsgieriger oor gewekt wordt.
De herkenning en gewenning treden gelijktijdig op in de loop van het album, waarin niet alleen vrije improvisatie maar ook een thema af en toe orde schept. Een geluid waarvan het goed voor te stellen is, dat het past bij de inmiddels vier muzikanten die het trio hebben gekaapt. Naast Roland Ramanan en Roberto Sassie, nu ook Alex Hawkins en Tom Greenhalgh, waarvan de laatste twee nog niet op het album te horen zijn. Daarmee wordt Vole voortgezet door vier leden van het London Improvisors Orchestra en is het blijkbaar toch muziek van deze tijd.
