The Graceless Age

Het leven is duidelijk niet makkelijk voor John Murry die tegelijkertijd doet denken aan Johnny Cash, Elliott Smith, A.J. Croce en E (Eels). Zijn stem klinkt vlak – lijkt zo weinig zijn best te doen – dat het een grote emotionaliteit verraad. Eerder maakte hij samen met Memphis folkartiest Bob Frank een album met murder ballads. Nu heeft hij de ruimte genomen voor zijn eigen overpeinzingen over liefde, leven en verlies. Solide nummers worden aangevuld met samples die subtiel storend werken alsof ze afkomstig zijn uit je eigen hoofd. Een onrust die versterkt wordt door een incidenteel klinkende kerkklok, synthetische ruis, en vervreemdende samples in de afronding van sommige in lengte ruim opgezette nummers (gemiddeld ruim 5’30’’).
In een enkel nummer wordt Murray’s stem aangevuld door een lieflijke vrouwenstem. Het levert een intrigerende afwisseling op in stijl. Zo is ‘Little Colored Balloons’ een persoonlijke vertelling over een bijna doodervaring door een overdosis, die bestaat uit een mooie pianomelodie ondersteund door diepe contrabas klanken en een vrouwelijk achtergrond koor. Een nummer dat vervolgens lijkt te eindigen met de krakende radiostem van zijn moeder die reageert op die gebeurtenis. Terwijl een volgend nummer steunt op een krachtige gitaarsolo of klinkt als een klassieke country ballad in een even klassieke zuidelijke bar. Murry spreekt via zijn muziek, als een dronken stamgast, maar dan een waar je werkelijk naar wilt luisteren.

tekst:
Danae Bos
beeld:
JohnMurry_TheGracelessAge
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!